ଯେଉଁଠି କମାରଶାଳରେ କାମ କରିବା ପରି ଏକ କଷ୍ଟ କାମ ପ୍ରତି ପୁଅମାନେ ବୀତସ୍ପୃହ ହେଲେଣି। ସେଠାରେ ଝିଅଟିଏ ହୋଇବି ସୁନୀତା ବାପାଙ୍କ କୌଳିକ ବୃତ୍ତିକୁ ଆପଣେଇ ପରିବାର ଚଳାଇବା ସହ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଉଦାହରଣ ପାଲଟିଛନ୍ତି…
ଆଜିକାଲି ଗଁାଗଣ୍ଡାରେ ଜଳୁନାହିଁ ଆଉ କମାରମାନଙ୍କ ଶାଳର ନିଆଁ କି ଶୁଭୁନାହିଁ ଲୁହା ସାମଗ୍ରୀ ତିଆରି ଆଉ ପଜିଆ ଯିବାର ଠକ୍ ଠକ୍ ଶବ୍ଦ । ଆଜିର କମାର ଘରର ପିଲାମାନେ ଆଉ ନିଅଁା ଓ ଲୁହା ସହ ଯୁଝୁନାହାନ୍ତି । ହଜିଗଲାଣି କମାରଶାଳର କୌଳିକ ବୃତ୍ତି । ହେଲେ ସେହି କୌଳିକ ବୃତ୍ତିକୁ ଆପଣେଇ ନେଇ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଉଦାହରଣ ପାଲଟିଛନ୍ତି ନିମାପଡ଼ାର ଝିଅ ସୁନୀତା ଓଝା। ବୟସ ୨୭। ନିମାପଡ଼ା ବ୍ଲକ ଅନ୍ତର୍ଗତ ଭିଲି ଗ୍ରାମପଞ୍ଚାୟତର ବିଷ୍ଣୁପୁର ଗାଁରେ ଘର। ବାପା ଶ୍ରୀଧର ଓଝା, ମାଆ ବିଳାସିନୀ ମହାରଣାଙ୍କ ସାନଝିଅ ସୁନୀତା ନିଜ ଭବିଷ୍ୟତକୁ ନେଇ ଅନେକ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିଥିଲେ। ହେଲେ ତାଙ୍କର ସବୁ ସ୍ବପ୍ନ ସ୍ବପ୍ନରେ ହିଁ ରହିଯାଇଛି । ନିଜ ଘରେ କେହି ପୁତ୍ର ସନ୍ତାନ ନ ଥିବାରୁ ତାଙ୍କ କୋମଳ କାନ୍ଧରେ ଏବେ ପରିବାରର ବୋଝ । ବାପା ଶ୍ରୀଧରଙ୍କ ବୟସ ଏବେ ୬୫ ।
ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟଜନିତ କାରଣରୁ ଏବେ ସେ କମାରଶାଳ କାମ କରିପାରୁନାହାନ୍ତି । ଫଳରେ ପରିବାର ଚଳିବା ଏବେ କଷ୍ଟକର ହୋଇପଡ଼ିଛି । ଘରେ ବୃଦ୍ଧ ବାପା, ମାଆ ଓ ବଡ ଭଉଣୀର ଦୁଇ ଝିଅଙ୍କ ସହ ସୁନୀତା ଘରେ ୫ ପ୍ରାଣୀ କୁଟୁମ୍ବ ।
ବୃଦ୍ଧ ବାପାଙ୍କ ମୁଣ୍ଡରୁ ପରିବାରର ବୋଝକୁ ଓହ୍ଲାଇଦେଇ ନିଜେ ସୁନୀତା ବାପାଙ୍କ କୌଳିକ ବୃତ୍ତିକୁ ଆପଣେଇ ନେଇଛନ୍ତି । ନିଅଁା ଓ ଲୁହା ସହ ଦୈନିକ ଯୁଝି ଚାଲିଛନ୍ତି । ମୁଣ୍ଡ ଝାଳ ତୁଣ୍ଡରେ ମାରି କଠିନ ପରିଶ୍ରମ କରି ତାଙ୍କର କଅଁଳ କାନ୍ଧରେ ବୋହିଚାଲିଛନ୍ତି ପରିବାର ବୋଝ । କମାରଶାଳରେ ବିତୁଛି ସୁନୀତାଙ୍କ ଜୀବନ ଦଶମ ଶ୍ରେଣୀଯାଏ ପଢ଼ିଥିବା ସୁନୀତା ପ୍ରାୟ ୭/୮ ବର୍ଷ ହେବ କମାରଶାଳରେ କାମ କରୁଛନ୍ତି। ଭୋର ୫ଟାରୁ ଉଠି ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି ଜଳଖିଆ ତିଆରି କରନ୍ତି। ମା’ ସ୍କୁଲକୁ ରୋଷେଇ ପାଇଁ ଯାଆନ୍ତି। ତା’ପରେ ଆରମ୍ଭ ହୁଏ କମାରଶାଳରେ କାମ। ଦିନ ୧୨ଟା ଯାଏ ଚାଲେ ଏହି କାମ। ତା’ପରେ ରୋଷେଇ ସହିତ ଟେଲରିଂ କାମ ବି କରନ୍ତି। ୭/୮ଟି ଛେଳି ମଧ୍ୟ ରଖିଛନ୍ତି। ତାଙ୍କ ଦାୟିତ୍ୱ ବି ନିଅନ୍ତି। କାହା କଥାକୁ ଖାତିର ନ କରି ପରିବାରର ଦୁଃଖ ଲାଘବ ପାଇଁ ଅଣ୍ଟା ଭିଡିଛନ୍ତି। ବୃଦ୍ଧ ପିତାମାତାଙ୍କୁ ଖୁସିରେ ରଖିବା, ଛୋଟ ଛୋଟ ଦୁଇ ଝିଆରୀଙ୍କୁ ପାଠ ପଢ଼ାଇ ମଣିଷ କରିବା ହିଁ ତାଙ୍କର ସ୍ବପ୍ନ ଓ ଖୁସି ବୋଲି କୋହଭରା କଣ୍ଠରେ କହିଛନ୍ତି ସୁନୀତା । ନିମାପଡ଼ା ଗୋଲେଇ ଛକଠାରେ ବାପାଙ୍କ କମାରଶାଳରେ କାମ କରନ୍ତି ସୁନୀତା। କଟୁରି, ଦାଆ, କୋଦାଳ, କୁରାଢ଼ି, ପନିକି, କୋରଣା, ଶାବଳ ଆଦି ଶାଳରେ ତିଆରି କରି ବିକ୍ରି କରନ୍ତି ସୁନୀତା। ମାସିକ ୩/୪ ହଜାର ଟଙ୍କା ଏଥିରୁ ରୋଜଗାର ହୁଏ। ଏହି ସ୍ବଳ୍ପ ରୋଜଗାରରେ ଦୁଃଖକଷ୍ଟେ ଚଳନ୍ତି ସୁନୀତାଙ୍କ ପରିବାର। ହେଲେ ସରକାରୀ ସହାୟତା ତାଙ୍କ ପରିବାର ପାଇଁ ସାତସପନ ପାଲଟିଥିବା ଅତି ଦୁଃଖରେ କହିଛନ୍ତି ସେ। ଅଦ୍ୟାବଧି ତାଙ୍କ ବୃଦ୍ଧ ପିତାମାତାଙ୍କୁ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟଭତ୍ତା ମଧ୍ୟ ମିଳିପାରିନାହିଁ। ବିଜୁ ପକ୍କାଘର କି ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ଆବାସ ଯୋଜନାରେ ଘର ବଖରାଏ ମିଳିପାରି ନ ଥିବା ଯୋଗୁ ଗଁା ଛାଡ଼ି ଏବେ ଗୋଲେଇ ଛକଠାରେ ଭଡ଼ା ନେଇଥିବା ଶାଳଘରେ ଅତି ଦୟନୀୟ ଅବସ୍ଥାରେ ରହୁଛନ୍ତି। ପରିବାର ପାଇଁ ଜୀବନ ସହ ସଂଗ୍ରାମ କରିଚାଲିଛନ୍ତି ସେ। ଯଦି କୌଣସି ସରକାରୀ ସହାୟତା କି ପ୍ରୋତ୍ସାହନ ମିଳନ୍ତା, ତେବେ କମାରଶାଳକୁ ଆହୁରି ଟିକେ ଉନ୍ନତମାନର କରିବା ସହ ଟେଲରିଂ କାମକୁ ଆହୁରି ଆଗକୁ ବଢ଼ାଇପାରନ୍ତି ବୋଲି କହିଛନ୍ତି ସୁନୀତା। ସୁନୀତା ଆମ ପାଇଁ ଉଭୟ ପୁଅ ଓ ଝିଅ, ଆଉ ପରିବାରର ଭରସା ବୋଲି କୁହନ୍ତି ତାଙ୍କ ମାତାପିତା। ଗ୍ରାମବାସୀଙ୍କ ମତରେ ସୁନୀତା ପରି ସାହସୀ ଓ କର୍ମଠ ଝିଅ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଉଦାହରଣ।
– ବିଚିତ୍ରାନନ୍ଦ ସାହୁ