ଭିଏତ୍ନାମର ହୁଓଇ ହା, ଏକ ଛୋଟିଆ ଗାଁ। ଏଠି ପହଞ୍ଚି ପାରିନାହିଁ ସରକାରଙ୍କର କୌଣସି ପ୍ରକାର ଯୋଜନା। ତଥାପି ସେମାନେ ଏତିକି ଭଲଭାବେ ଅବଗତ ଯେ, ଜୀବନରେ ଶିକ୍ଷାର ଆବଶ୍ୟକ ବହୁତ ରହିଛି। ତେଣୁ ନିଜ ଗାଁରେ ବିଦ୍ୟାଳୟ ନ ଥିଲେ ବି ଅନ୍ୟ ଗ୍ରାମର ବିଦ୍ୟାଳୟକୁ ପିଲାଙ୍କୁ ପଢିବାକୁ ଛାଡିଥାଆନ୍ତି। କଥା ସେତିକିରେ ସୀମିତ ନୁହେଁ, ଯେଉଁ ବିଦ୍ୟାଳୟକୁ ପିଲାମାନେ ଯାଆନ୍ତି ସେଠାକୁ ପହଞ୍ଚତ୍ବାଲାଗି ରାସ୍ତା ନାହିଁ। ଅଛି ଏକ ନଦୀ, ଯାହାକୁ ପାର୍ ହେବାକୁ ପଡିଥାଏ। ନଦୀରେ ଡଙ୍ଗାର ସୁବିଧା ବି ନାହିଁ। ବାଉଁଶକୁ ବାଉଁଶ ବନ୍ଧା ଯାଇ ଡଙ୍ଗା ଭଳି କରାଯାଇଥାଏ। ତାରି ଉପରେ ଠିଆ ହୋଇ ପିଲାମାନେ ନଦୀ ପାର ହୁଅନ୍ତି। ତେବେ ବର୍ଷାଦିନ ଆସିଲେ ତାକୁ ବି ବ୍ୟବହାର କରି ହୁଏନା। କାରଣ ବନ୍ୟା ଜଳ ଆସିଯିବାରୁ ଜଳର ସ୍ରୋତ ପ୍ରଖର ହୋଇଯାଏ। ଆଉ ସେଥିରେ ନଦୀ ପାର ହେବା ବିପଜ୍ଜନକ ହୋଇଯାଏ। ତେଣୁ ସେମାନେ ଏକ ଭିନ୍ନ ଉପାୟ ଆପଣେଇଥାଆନ୍ତି। ସେ ହେଉଛି ନଦୀ କୂଳରେ ଜଣ ଜଣ କରି ପିଲାଙ୍କୁ ଏକ ବଡ ପଲିଥିନ୍ ଭିତରେ ପୂରାଇ ଦିଆଯାଏ। ଆଉ ତା’ର ମୁହଁ ବନ୍ଦ କରି ତାକୁ ଜାବୁଡି ଧରି ପହଁରା ଜାଣିଥିବା ଗାଁର ବଳିଷ୍ଠ ବ୍ୟକ୍ତି ଜଳରେ ସେହି ପଲିଥିନ୍କୁ ଟାଣି ଟାଣି ନଦୀ ପାର କରାନ୍ତି। ଏଥିରେ ବି ବିପଦ ଭରି ରହିଥାଏ। ଟିକେ ଏପଟ ସେପଟ ହେଲେ ମୃତ୍ୟୁ ସୁନିଶ୍ଚିତ। ତଥାପି ଏହିଭଳିଭାବେ ପ୍ରାୟ ୫୦ଜଣ ପିଲା ନଦୀ ପାର୍ ହୁଅନ୍ତି। ସବୁ ପିଲା ଧାଡି ହୋଇ ଠିଆହୋଇ ଅପେକ୍ଷା କରି ଥାଆନ୍ତି ନିଜ ପାଳିକୁ। ଏତେ ବିପଦ ଥିବା ସତ୍ତ୍ୱେ ତାକୁ ଖାତିର୍ ନ କରି ମା’ବାପା ଛାତିରେ ପଥର ରଖି ପିଲାଙ୍କୁ ଏମିତିଭାବେ ନଦୀ ପାର୍ କରାଇ ବିଦ୍ୟାଳୟ ପଠାନ୍ତି। ଏହି ପିଲାଙ୍କ କଷ୍ଟ ଏତିକିରେ ସରି ନ ଥାଏ। ନଦୀ ପାର୍ ହେବା ପରେ ପ୍ରାୟ ୫ ଘଣ୍ଟାର ତଥା ପ୍ରାୟ ୧୫ କି.ମି. ସେମାନଙ୍କୁ ଚାଲିବାକୁ ହୁଏ। ସେପୁଣି ପାଣିକାଦୁଅ ଭରା ଖସଡା ଓ ଜଙ୍ଗଲ ରାସ୍ତାରେ। ଗମନାଗମନର ଏହି ଅସୁବିଧା ଯୋଗୁ ପିଲାମାନେ ସ୍କୁଲରେ ରହି ଯାଆନ୍ତି। ଆଉ ପ୍ରତି ଶନିବାର ଘରକୁ ଫେରନ୍ତି। କିନ୍ତୁ କେହି ପଢା ବନ୍ଦ କରି ନାହାନ୍ତି। ପିଲାଙ୍କ ଭିତରେ ପଢିବାର ଏହି ଆଗ୍ରହ ଏବେ ସମସ୍ତଙ୍କ ହୃଦୟକୁ ଛୁଇଁ ଯାଇଛି।