ଖୋର୍ଦ୍ଧା ଜିଲାର ପାଇକ ତିଗିରିଆ ଗାଁରେ ମୋର ଜନ୍ମ। ୪ ଭଉଣୀ ମଧ୍ୟରୁ ମୁଁ ଥିଲି ଦ୍ୱିତୀୟ। ବାପା ଗାଡ଼ିଚାଳକ ଭାବେ କାମ କରି ଯାହା ଦୁଇ ପଇସା ରୋଜଗାର କରୁଥିଲେ ସେଥିରେ ଦୁଃଖେକଷ୍ଟେ ଆମ ପରିବାର ଚଳୁଥିଲା। ତେଣୁ ପିଲାଟିଦିନରୁ ମୋର ଗୋଟେ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଥିଲା, ଭଲ ପାଠ ପଢ଼ିବି ଆଉ ଚାକିରି କରି ବାପାଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବି। ସେଥିପାଇଁ ପାଇକ ତିଗିରିଆ ଉଚ୍ଚ ବିଦ୍ୟାଳୟରୁ ୨୦୦୮ରେ ମାଟ୍ରିକ୍ ପାସ୍ କରି ପ୍ରାଣନାଥ କଲେଜରେ ଯୁକ୍ତ ୨ ବିଜ୍ଞାନ ପଢ଼ିଥିଲି। ତା’ପରେ ଉକ୍ତ କଲେଜରୁ କେମିଷ୍ଟ୍ରି ଅନର୍ସରେ ଯୁକ୍ତ ୩ ପାସ୍ କରି ପିଜି ପାଇଁ ଏଣ୍ଟ୍ରାନ୍ସ ଦେଲି। ରେଭେନ୍ସାରେ ପିଜି ପଢ଼ିବାକୁ ମୋର ସିଲେକ୍ସନ ବି ହେଲା। କିନ୍ତୁ ଘରଠାରୁ ଦୂର ହେବାରୁ ସେଠି ଆଡ୍ମିଶନ ନ କରି ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ବ୍ୟାଙ୍କିଙ୍ଗ୍ କୋଚିଂ ନେଲି। ପ୍ରତିଦିନ ଗାଁରୁ ଯା’ଆସ କରୁଥିଲି। କିଛିଦିନ କୋଚିଂ ନେବା ପରେ ଫରେଷ୍ଟର ପଦବୀ ପାଇଁ ବିଜ୍ଞାପନ ବାହାରିଲା। ଘରେ କାହାରିକୁ କିଛି ନ ଜଣାଇ ଲିଖିତ ପରୀକ୍ଷା ଦେଲି। ଲିଖିତ ପରୀକ୍ଷାରେ ଚୟନ ହେବା ପରେ ଘରେ ଜଣାଇଲି। ବାପା କହିଲେ ତୋତେ ଯାହା ଠିକ୍ ଲାଗୁଛି ତୁ କର। ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଚିନ୍ତାକଲି ଯଦି ଏହି ଚାକିରିଟିକୁ ହାତଛଡ଼ା କରୁଛି ତା’ହେଲେ ବ୍ୟାଙ୍କ ଚାକିରି କେବେ ପାଇବି ତା’ର କୌଣସି ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି ନାହିଁ। ବରଂ ଏ ଚାକିରିରେ ଯୋଗଦେଇ ଘରକୁ କିଛି ସାହାଯ୍ୟ କରୁଥାଏ। ତେଣୁ ଲିଖିତ ପରୀକ୍ଷା ପରେ ଦୌଡ଼, ସାଇକେଲ୍ ଏବଂ ମୌଖିକ ପରୀକ୍ଷାରେ ବି ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ୨୦୧୫ ମେ ୨୫ ତାରିଖରେ ଟାଙ୍ଗୀ ରେଞ୍ଜ୍ର ନାଚୁଣୀ ସେକ୍ସନ୍ରେ ଫରେଷ୍ଟର ଭାବେ ଯୋଗଦେଲି। ଚାକିରି ଯେହେତୁ କଣ୍ଟ୍ରାକ୍ଚୁଆଲ, ତେଣୁ ଦରମା ମାତ୍ର ୭୨୦୦ ଟଙ୍କା ମିଳିଲା। ଦରମା ପାଇବା ଦିନ ମୁଁ ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇଥିଲି। ଆଉ ଟଙ୍କାକୁ ନେଇ ପ୍ରଥମେ ମୋ ବଡ଼ମାମୁଙ୍କ ହାତରେ ଦେଇଥିଲି। କାରଣ ବଡ଼ମାମୁ ହିଁ ମୋ ପଢ଼ା ପାଇଁ ବହୁତ ସାହାଯ୍ୟ କରିଥିଲେ। ମାମୁ ସେହି ଟଙ୍କାରେ ଠାକୁରଙ୍କ ପାଖେ ପୂଜା କରି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭୋଗ ବାଣ୍ଟିଥିଲେ। ବାସ୍ ତା’ ପର ମାସରୁ ଯେଉଁ ଦରମା ପାଇଲି ତାକୁ ଘର ଚଳାଇବା ଓ ସାନ ଭଉଣୀମାନଙ୍କ ପାଠପଢ଼ା ପାଇଁ ପଠାଇ ଦେଉଥିଲି। ୟା’ ଭିତରେ ୪ବର୍ଷ ବିତିଗଲାଣି। ନାଚୁଣୀ ସେକ୍ସନ୍ରେ ବର୍ଷେ କାମ କରିବା ପରେ ନୟାଗଡ଼ ଜିଲା ରଣପୁର ରେଞ୍ଜ୍ର ବେତୁଲି ସେକ୍ସନ୍କୁ କିଛିଦିନ ପାଇଁ ବଦଳି ହୋଇ ଯାଇଥିଲି। ହେଲେ ଏବେ ଟାଙ୍ଗୀ ରେଞ୍ଜ୍ର ଟାଙ୍ଗୀ ସେକ୍ସନ୍ରେ ଫରେଷ୍ଟର ଭାବେ କାମ କରୁଛି। ମୋର ମନେ ପଡୁଛି ବେତୁଲିରେ ଯେତେବେଳେ ଥିଲି, ଦିନେ ଅପରାହ୍ନ ୪ଟା ବେଳେ ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରେ ଆମେ କେତେଜଣ ଷ୍ଟାଫ୍ ପାଟ୍ରୋଲିଂ କରୁଥାଉ। ଏହି ସମୟରେ ଆମକୁ ଗଛ କାଟିବାର ଶବ୍ଦ ଶୁଭିଲା। ଶବ୍ଦକୁ ଅନୁକରଣ କରି ଜଙ୍ଗଲ ରାସ୍ତାରେ ପ୍ରାୟ ୮/୧୦ କି.ମି ଭିତରକୁ ଯିବା ପରେ କିଛି ଲୋକ ଗଛ କାଟୁଥିବାର ଦେଖିଲୁ। ଆମ ପାଟି ଶୁଣି ସେମାନେ ଗଛ କଟା ଛାଡି ଦୌଡି ପଳାଇଗଲେ। ସେତେବେଳକୁ ରାତି ୮ଟା ପାଖାପାଖି ହୋଇ ସାରିଥାଏ। ଫୋନ୍ର ନେଟ୍ଓ୍ବାର୍କ ବି କାମ କରୁ ନଥାଏ। ଅନ୍ଧାରରେ ବାହାରକୁ ବାହାରିବାର ରାସ୍ତା ବି ମିଳୁ ନଥାଏ। ସାଈ ବାବାଙ୍କ କୃପାରୁ ବହୁ କଷ୍ଟରେ ସେଦିନ ଆମେ ଫେରିବାର ରାସ୍ତା ପାଇଥିଲୁ। ଏ ଘଟଣା ମୋ ପାଇଁ ଏକ ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତି। ଆଉ ଏ ଚାକିରି ମୋ ପାଇଁ ଗୋଟେ ଚାଲେଞ୍ଜ କହିଲେ ଚଳେ। ଜଙ୍ଗଲକୁ ସୁରକ୍ଷା ଦେବା ସହିତ ପରିବାର କଥା ବୁଝିବାର ଏହି ଯେଉଁ ଗୁରୁଦାୟିତ୍ୱ ମୋତେ ମିଳିଛି, ତାକୁ କିପରି ସୁଚାରୁରୂପେ ତୁଲାଇବି ସେହି ଚେଷ୍ଟାରେ ମୋର ଦିନ ବିତୁଛି। ତା’ ସହିତ ସିଭିଲ୍ ସର୍ଭିସ୍ ପାଇଁ ବି ଘରୋଇ ଭାବେ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଉଛି। ମୋତେ ସବୁବେଳେ କିଛି ନା କିଛି ପଢ଼ିବାକୁ ଭଲ ଲାଗେ। ଖାସ୍କରି ଭାଗବତ ଗୀତା ଓ ଅବ୍ଦୁଲ କଲାମ୍ଙ୍କ ଜୀବନୀ ପଢ଼ିବା ମୋର ବେଶି ସଉକ।