କେନ୍ଦୁଝର, ୧୨ା୫ (ସ୍ବ.ପ୍ର.)-ଏ ମହିଳାଙ୍କୁ ଦୁନିଆ କହେ ମା’। ମୁଣ୍ଡରେ ପରିବାରର ବୋଝ। କାନିରେ ବନ୍ଧା ହୋଇଛି ମମତାର ଫୁଲ କଢ଼ି। ଗୋଟିଏ ପଟେ ଦାୟିତ୍ୱ, ଆଉ ଗୋଟିଏ ପଟେ ନିଚ୍ଛକ ମମତା। କହିଲେ ଦେଖି କେଡ଼େ ବିଚିତ୍ର ଏଇ ସମୀକରଣ। ଆକାଶର ଖରା ତାକୁ ବାଧେନି। ତତଲା ମାଟିରେ ପାଦ ଫୋଟକା ହେଲେ ବି ସହିଯାଏ ସେ। ସବୁ ସେଇ କଅଁଳା ଛୁଆଟି ପାଇଁ। ଅନ୍ତଫାଡ଼ି ଜନ୍ମ ଦେଇଛି ପରା। ତାକୁ ବା ଘରେ ଛାଡ଼ି ଆସନ୍ତା କେମିତି କହିଲେ। ଏ ଚିତ୍ର ହେଉଛି ରତ୍ନଗର୍ଭା କେନ୍ଦୁଝର ଜିଲାର।
ମା’ ଓ ଶିଶୁର ଯତ୍ନ ଏବଂ ମହିଳା ଓ ଶିଶୁମାନଙ୍କ ସୁରକ୍ଷା ପାଇଁ ସରକାର ବହୁ ପଦକ୍ଷେପ ଗ୍ରହଣ କରିବା ସହ ଯୋଜନା କରିଛନ୍ତି। କିନ୍ତୁ ସେସବୁ କେତେ କାମରେ ଲାଗୁଛି ତାହା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଜଣା ା କେନ୍ଦୁଝର ସହରକୁ ପାହାଡ ଅଞ୍ଚଳରୁ ବହୁ ଆଦିବାସୀ ମହିଳା ସେମାନଙ୍କ ସଂଗୃହୀତ ବନଜାତ ଦ୍ରବ୍ୟ ଓ ସାମଗ୍ରୀ ଆଣି ବିକ୍ରିବଟା କରିଥାନ୍ତି। ଘରେ କେହି ନ ଥିବାରୁ ଏବଂ ଶିଶୁର ଯତ୍ନ ନେବା ପାଇଁ କେହି ନ ଥିବାରୁ ମା’ ଶିଶୁ ଟିକୁ ଧରି ବଜାରକୁ ଧାଇଁ ଆସିଥାଏ ା ସାମଗ୍ରୀ ବିକିଲେ ଦୁଇ ପଇସା ପାଇବ। ରାସ୍ତା କଡରେ ଖରାରେ ଧୂଳିଧୂଆଁ ପରିବେଶରେ ମା’ଟି ଶିଶୁ ଟିକୁ ଧରି ଗ୍ରାହକକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିବା ଦୃଶ୍ୟ ଅନେକଙ୍କୁ ବ୍ୟଥିତ କରିଥାଏ। କେନ୍ଦୁଝର ସହରରେ ଆଶ୍ରୟସ୍ଥଳୀ ବା କ୍ରେଚ ନ ଥିବାରୁ ଶିଶୁଟିକୁ କିଛି ସମୟ ଛାଇରେ ଆଶ୍ରୟ ଦେଇ ନ ପାରି ଖରାରେ ଶୁଆଇ ଗ୍ରାହକ ଅପେକ୍ଷାରେ ଥାଏ।
କେନ୍ଦୁଝର ଜିଲା ମୁଖ୍ୟାଳୟରେ ଏଭଳି ଚିତ୍ର ଦୈନିକ ଦେଖିବାକୁ ମିଳେ। କିନ୍ତୁ ଏଥିପାଇଁ ପ୍ରଶାସନିକ ସ୍ତରରେ କିମ୍ବା ସାମାଜିକ ସ୍ତରରେ କାହାରି ଆନ୍ତରିକତା ଥିବା ମନେ ହୁଏ ନାହିଁ। ମୁଣ୍ଡରେ ବୋଝ ଓ କାଖରେ କଅଁଳା ଶିଶୁକୁ ଦେଖିଲେ ମା’ର ଅସହାୟତା ବେଶ ଜଣାପଡେ। ସ୍ନେହ ଆଦରର ଶିଶୁକୁ ଏକୁଟିଆ ଘରେ ଛାଡି ପାରୁନଥିବା ମାଟି ରାସ୍ତା କଡରେ ଶିଶୁକୁ ଖାଦ୍ୟ ଦେଇଥାଏ। ମୁଣ୍ଡରେ କାଠର ବୋଝ ଧରି ପାହାଡରୁ ୧୦/୧୨ କି.ମି. ଚାଲି ଚାଲି ଆସନ୍ତି। କାଖରେ ଗାମୁଛାରେ ବନ୍ଧା ହୋଇଥାଏ ତାହାର ଅମୂଲ୍ୟ ସନ୍ତାନ। ଖରା ବର୍ଷା ହେଲେ ପଣତକାନୀକୁ ଘୋଡାଇଦେଇଥାଏ। ବଜାରରେ କାଠ ବିକିଲେ ଦାନ୍ତ ଘସି ଟିକେ କଣ ଖାଇଥାନ୍ତି। ଛୁଆକୁ ଖାଇବାକୁ ଦେଇ ଘରକୁ ଫେରିଥାଏ। ଏଣୁ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଜିଲା ମୁଖ୍ୟାଳୟରେ ଆଶ୍ରୟ ଘର ଓ ଶିଶୁ ମାନଙ୍କ ପାଇଁ କ୍ରେଚ ନିର୍ମାଣ କରାଗଲେ ସେମାନେ ବହୁ ଉପକୃତ ହୋଇ ପାରନ୍ତେ ବୋଲି ମତପ୍ରକାଶ ପାଉଛି।