ଲାଠୋର, ୧୨ା୬ (ଡି.ଏନ୍.ଏ): ଆଜିର ମୁନୁଷ ନିଜକେ ଆଧୁନିକତା ଭିତରେ ହଜେଇ ଦେଇଛେ। ଯୁଗର ସଂଗେ ତାଲ ଦେଇ ଆଗ୍କେ ବଢ଼ୁଛେ। ନିଜର ସୁଖ୍ ସୁବିଧାର ଲାଗି ନୂଅଁା ନୂଅଁା ଯନ୍ତ୍ରପାତିର ବେଭାର କରୁଛେ। ଯେନ୍ଥିରଲାଗି ପୁରନାକାଲିଆ ଘରୁଆ ଉପକରନ୍ ଯଁତା, ରୁବେନ, ଢେଁକି, କୁଟେନ, ପାହାରୁନ, ଶିଲର ବେଭାର ଯେନ୍ତା ଆଏଜ୍କାଲିର ମହିଲାମାନେ ପାସ୍ରି ଦେଲେନ। ଆଧୁନିକ ମହିଲାମାନେ ଇଲୋକ୍ଟ୍ରୋନିକ୍ସ ସାମାନର ବଡ଼ଭାରି ବେଭାର କରୁଛନ୍। ଯେନ୍ଥିରେ ପରିଶ୍ରମ କମ୍ ଆର କାମ୍ ଜଲ୍ଦି ଉସ୍ରୁଛେ। ହେଲେ ଇଥ୍ରେ ସଭେ ଅଲସୁଆ ହେଇ ନିଜେ ସୁଆସ୍ତିଅ ସମସିଆକେ ଡାକିଆନୁଛନ୍। ଆଘ ଘରକରି ମହିଲାମାନେ ଚାଉଲ, ଦାଲି, ମସଲା, ହଲଦି, ଲକାକେ କୁଟ୍ବା, କଁାଡ଼୍ବା, ଦଲବାରର ଲାଗି ଢେଁକି, ଯଁତା, କୁଟେନ ଆଦିର ବେଭାର କରୁଥିଲେ। ଇଥ୍ରେ ଅନେକ ଶାରିରୀକ ପରିଶ୍ରମ ହେଉଥିଲା। ଶାରିରୀକ ପରିଶ୍ରମ ଲାଗି ଦିହିପା ନିରୁଜ୍ ରହୁଥିଲା। ହେଲେ ଆଏଜ୍କାଲି ଇ ସବୁ ଗୁଟେ ପରଥାରେ ରହିଯାଇଛେ। ବିହାବରପନ୍ ବେଲେ ଝି’କେ ବଟାଲେ ଯଉତୁକରେ ଶିଲ, ଯଁତା ଦେଉଛନ୍ ସତ୍, ହେଲେ ସେଟା ଘରେ ପଡ଼ି ପଡ଼ି ଖତ୍ ଖାଉଛେ। ମସଲା ବାଟବାକେ ହେଉ କି ଦାଲି ଦଲ୍ବାକେ ହେଉ ଆଧୁନିକ୍ ମହିଲାମାନେ ଗ୍ରାଇଣ୍ଡରର ବେଭାର କରୁଛନ୍। ଯେନ୍ଥିରେ ପରିଶ୍ରମ କମ୍, କାମ୍ ଜଲଦି ହେଉଛେ। ଘରକରି ମହିଲାମାନେ ଏନ୍ତା ସବୁ ଯନ୍ତ୍ରପାତିର ବଡ଼ଭାରି ବେଭାର ଲାଗି ବହୁତ୍ ଫୁରସତ୍ ପାଉଛନ୍। ବିନା ପରିଶ୍ରମରେ ଘରେ ବେଶି ସମିଆ ବସି ରହିଲାବେଲେ ରୋଗ୍ବାଗ ମାଡ଼ି ବସୁଛେ। ଡାକ୍ତର ପାସ୍କେ ଗଲେ ମାଲମାଲ ଉଷୋ ସଂଗେ ଯୋଗ, ବ୍ୟାୟାମ, ଖାଏବାର ପିଇବାର ଗୁଟେ ବଡ଼ଭାରି ତାଲିକା ଧରେଇ ଦେଉଛନ୍। ହେଲେ ଇଥ୍ରେ କିଛି ଲାଭ୍ ନାଇଁ ହେବାର। କାରନ୍ ଝନେ ମୁନୁଷ୍ ଯେନ୍ ହିସାବେ ଶାରିରୀକ ପରିଶ୍ରମ କରବାର କଥା ନାଇଁ କଲେ ରୋଗ୍ ନିହାତି ହେବା। ଆଏଜ୍ ବି ଗଁାଗଁଲିରେ ଅନେକ୍ ପୁରାତନ ବୁରୁଧ୍ ଅଛନ୍ ଯେନ୍ମାନେ ନିରୁଜ୍ ଜୀବନ୍ ବିତଉଛନ୍ ଆର ଶାରିରୀକ ପରିଶ୍ରମ କରିପାରୁଛନ୍। ହେଲେ ଆଏଜ୍କାଲି ୪୦ ବଛର ଡେଗ୍ତେ ଡେଗ୍ତେ ବଡ଼ଭାଗି ମହିଲାକରନେ ମୁଟା ହେବାର ସଂଗେ ମଧୁମେହ ରୋଗ୍ ଦେଖ୍ବାକେ ମିଲୁଛେ। ଇତାର ବଡ଼ କାରନ୍ ଅଲପ୍ ଶାରିରୀକ ପରିଶ୍ରମ ସଂଗେ ଖାଏଦ୍ ପାଏନ୍ରେ ଅସଁତୁଲନ। ଯେନ୍ଥିରଲାଗି ଆଏଜ୍କାଲିର ଭେଁଡ଼ିଆ ପିଲା ଆର ଧଁାଗ୍ରି ଟୁକେଲ ବି ସଖାଲ ପାଏଲେ ମର୍ଣ୍ଣିଂଓ୍ବାକ୍ ଇଭିନିଂ ଓ୍ବାକ୍ କରୁଛନ୍। ହେଲେ ଆଏଜ୍ ବି ଯଦି ମହିଲାମାନେ ଶିଲ, ଯଁତା ଲେଖେଁ ପୁରନା କାଲିଆ ଉପକରନ୍ ବେଭାର କରବେ ଅନେକ୍ ରୋଗ୍ରୁ ମୁକ୍ତି ମିଲିଯିବା। ଗୁଟେ ନିରୁଜ୍ ସମାଜ ଗଠନ୍ ବି ହେଇପାରବା। ଇ ଦିଗେ ସଭେ ସଚେତନ୍ ହେବାର ସଂଗେ ସଚେତନତା ସୁରୁଷ୍ଟି କରବାର କଥା। ଇଥ୍ରେ ଆମର ପୁରନାକାଲିଆ ସଂସ୍କୃତି, ପରମ୍ପରା ବି ବଁଚି ରହିତା।