ନୂଆଦିଲ୍ଲୀ, ୨୪।୮ : ମହିଳାମାନେ ବର୍ତ୍ତମାନ ସାମାଜିକ ରୁଢ଼ିବାଦୀ ମାନସିକତାର ଦୃଷ୍ଟିକୋଣରୁ ବାହାରକୁ ଆସି ସଫଳତାର ନୂଆ ରେକର୍ଡ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି। ଦିଲ୍ଲୀ ପରିବହନ ବିଭାଗ (ଡିଟିସି)ରେ ବସ ଡ୍ରାଇଭର ଭାବରେ ନିଯୁକ୍ତ ୧୧ ଜଣ ମହିଳାଙ୍କ ନିଯୁକ୍ତି ଏହାର ଏକ ଉତ୍କୃଷ୍ଟ ଉଦାହରଣ ପାଲଟିଛି। ଛୋଟ ସହର ଏବଂ ଗ୍ରାମରୁ ଜାତୀୟ ରାଜଧାନୀରେ ବସ ଡ୍ରାଇଭର ହେବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେମାନଙ୍କର ଯାତ୍ରା କେବଳ ପ୍ରଚଳିତ ରୁଢ଼ିବାଦୀ ଚିନ୍ତାଧାରାକୁ ଦୂର କରି ନାହିଁ, ବରଂ ଅନ୍ୟକିଛି ଭିନ୍ନ କରିବାକୁ ମହିଳାଙ୍କୁ ପ୍ରେରଣା ଯୋଗାଇ ଦେଇଛି।
ରାଜଘାଟରେ ଅବସ୍ଥିତ ବସ ଡିପୋରେ ଥିବା କେତେକ ମହିଳା ଡ୍ରାଇଭରମାନେ କହିଛନ୍ତି ଯେ ଆଜି ମଧ୍ୟ ସମାଜର କିଛି ଲୋକ ଉନବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀର ରୁଢ଼ିବାଦୀ ଚିନ୍ତାଧାରା ଅନୁସରଣ କରୁଛନ୍ତି। ସେମାନେ ମହିଳାମାନଙ୍କୁ ଘରେ ଚୁଲି ପାଖରେ ବସି ରହିବା ମାନସିକତାର ବାହାରକୁ ଯିବାକୁ ଚାହାଁନ୍ତି ନାହିଁ। କିନ୍ତୁ ଯଦି ସେମାନେ ପରିବାରର ସମର୍ଥନ ପାଆନ୍ତି ଏବଂ ସରକାର ପ୍ରତ୍ୟେକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ସେମାନଙ୍କୁ ପ୍ରାଧାନ୍ୟ ଦିଅନ୍ତି, ତେବେ ମହିଳାମାନେ ଶୀର୍ଷରେ ପହଞ୍ଚିବା ପାଇଁ ଆଉ ବେଶି ସମୟ ଲାଗିବ ନାହିଁ ବୋଲି ସେମାନେ ମତପୋଷଣ କରିଛନ୍ତି।
ଏହି ମର୍ମରେ ରାଜସ୍ଥାନର ବାଡମେର କୋମଳ ଚୌଧୁରୀ କହିଛନ୍ତି ମୁଁ ଯେଉଁ ଗାଁରୁ ଆସିଛି, ମହିଳାମାନେ ସେଠାରେ ଓଢ଼ଣୀରେ ରୁହନ୍ତି। ପିଲାଦିନରୁ ମୋ ବାପା ମୋତେ ପୁରୁଷମାନଙ୍କ ସହିତ ଖେଳିବାକୁ ଉତ୍ସାହିତ କରି ଆସୁଥିଲେ। ସେ ମତେ ପିଲାଦିନେ କହୁଥିଲେ ସଂଗ୍ରାମ ହେଉଛି ଜୀବନ। ପିଲାଦିନରୁ ମୁଁ ଅନୁଭବ କରିଛି ଯେ ଯଦି ତୁମେ ଜୀବନରେ କିଛି ହେବାକୁ ଚାହୁଁଛ ତେବେ ତୁମକୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସଂଘର୍ଷ କରିବାକୁ ପଡିବ। ବାପା ମୋତେ ଗାଡି ଚଳାଇବାକୁ ଶିଖାଇଲେ। ତା’ପରେ ଡିଟିସିରେ ମହିଳା ବସ ଡ୍ରାଇଭର ନିଯୁକ୍ତି ପାଇଁ ବିଜ୍ଞାପନ ଦେଖିବା ପରେ ସେ ମୋତେ ଏହାର ଅନଲାଇନ ଫର୍ମ ପୂରଣ କରିବାକୁ କହିଥିଲେ। ଚୟନ ପରେ ତାଲିମ ଅନୁଷ୍ଠିତ ହୋଇଥିଲା। ତା’ପରେ ଦିଲ୍ଲୀ ରାସ୍ତାରେ ବସ ଚଳାଇବାର ଡ୍ରାଇଭିଂ ପରୀକ୍ଷା ମଧ୍ୟ ହୋଇଥିଲା। ଏହା ଏକ ଗର୍ବର ଅନୁଭବ ଥିଲା। ନିଯୁକ୍ତି କେବଳ ଏକ ବର୍ଷ ପାଇଁ ଚୁକ୍ତିଭିତ୍ତିକ ଭିତ୍ତିରେ ପାଇଥିବା ସେ କହିଛନ୍ତି।
ବାହାଦୂରଗଡ଼ର କିରଣ କହିଛନ୍ତି ନିଯୁକ୍ତି ପତ୍ର ପାଇବା ପରେ ଲାଗୁଥିଲା ଯେ କଠିନ ପରିଶ୍ରମର ଫଳ ମିଳିଛି। ଏହା ପୂର୍ବରୁ ମୁଁ କେବେ ଚାରି ଚକିଆ ଗାଡି ଚଳାଇ ନଥିଲି। କିନ୍ତୁ, ମୋର ଆତ୍ମବିଶ୍ୱାସ ଥିଲା ଯେ ମୁଁ ବସ ଚଲାଇବି। ଫେବୃଆରୀରେ ଯେତେବେଳେ ମୁଁ ଫର୍ମ ପୂରଣ କରିବା ପରେ ଟ୍ରେନିଂ ପାଇଁ ଦିଲ୍ଲୀ ଆସିଥିଲି, ମୋର ପିତାମାତା ମୋତେ ଫୋନରେ ଉତ୍ସାହିତ କରୁଥିଲେ। ଟ୍ରେନିଂ ସମୟରେ ବସ ଦିଲ୍ଲୀ ରାସ୍ତାରେ ଚଲାଯାଇଥିଲା। ଏହି ଅଭିଜ୍ଞତା ନୂଆ, ଲାଗୁଛି ଯେ କିଛି ନୂଆ ଶିଖାଯାଇଛି ଯାହା ଉପଯୋଗୀ ହେଉଛି । ମୁଁ କଞ୍ଜୱାଲା ଡିପୋରେ ରହିଛି। ମୁଁ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦିଲ୍ଲୀର ଅନେକ ସ୍ଥାନ ପରିଦର୍ଶନ କରି ନାହିଁ। ଏଭଳି ପରିସ୍ଥିତିରେ ମୋତେ ବସ ଚଲାଇବାକୁ ଥିବା ମାର୍ଗଗୁଡ଼ିକୁ ମନେ ରଖିବାକୁ ଦୁଇ ଦିନ ସମୟ ଲାଗିବ।
ଦିଲ୍ଲୀର ସୀମା କୁହନ୍ତି, ମୁଁ ଏକ ଘରୋଇ କମ୍ପାନୀରେ ଟ୍ୟାକ୍ସି ଡ୍ରାଇଭର ଭାବରେ କାମ କରୁଥିଲି। ମୋର କାମ ଥିଲା ଯାତ୍ରୀମାନଙ୍କୁ ଇନ୍ଦିରା ଗାନ୍ଧୀ ବିମାନବନ୍ଦରରୁ ନେଇ ଘରେ ଛାଡିବା। ପରିବହନ ବିଭାଗରେ ମହିଳା ବସ ଡ୍ରାଇଭର ନିଯୁକ୍ତି ପାଇଁ ବିଜ୍ଞାପନ ଦେଖି ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ଫର୍ମ ପୂରଣ କଲି, ମୋ ସ୍ବାମୀ ମଧ୍ୟ ଏହାକୁ ବାରଣ କରିଥିଲେ। ସେ ଚାହୁଁ ନଥିଲେ ଯେ ମୁଁ ଜଣେ ବସ ଡ୍ରାଇଭର ହେବି। କିନ୍ତୁ ତା’ପରେ ମୋ ପିଲାମାନେ ମୋ ସ୍ବାମୀଙ୍କୁ ବୁଝାଇଲେ। ବେଳେବେଳେ ମୋ ପିଲାମାନେ ମୋତେ ଉତ୍ସାହିତ କରନ୍ତି ଯେତେବେଳେ ସାହସର ଅଭାବ ଥାଏ ବୋଲି ସେ କହିଛନ୍ତି।