ଖବର ମିଳିଛି ଯେ ଆଫଗାନିସ୍ତାନର ତାଲିବାନ୍ ସରକାର ସୁଇସାଇଡ୍ ବମ୍ବର ବା ଆତ୍ମଘାତୀ ବୋମାଧାରୀଙ୍କୁ ପ୍ରତିରକ୍ଷା ମନ୍ତ୍ରଣାଳୟ ଅଧୀନକୁ ଆଣିବ। ସ୍ବତନ୍ତ୍ର କାର୍ଯ୍ୟାନୁଷ୍ଠାନ ବେଳେ ସେମାନଙ୍କୁ ବ୍ୟବହାର କରାଯିବ। ଏଥିସହିତ ସେମାନଙ୍କୁ ବିଧିବଦ୍ଧ ସୈନିକ ମାନ୍ୟତା ଦେଇ ଜେହାଦ କରିବା ପାଇଁ ପଠାଇବ। ଇସ୍ଲାମୀୟ ଧାର୍ମିକ ଚିନ୍ତାରେ ଅନୁପ୍ରାଣିତ ଏଭଳି ଅନେକ ଯୁବକ ତାଲିବାନ ସରକାର ପାଇଁ ଭୀଷଣ ମୁଣ୍ଡବ୍ୟଥାରେ ପରିଣତ ହେଉଥିବା ବୁଝାପଡୁଛି।
ଆମେରିକା ସହିତ ଅନ୍ୟ ସହଯୋଗୀ ଦେଶର ସେନାକୁ ଆକ୍ରମଣ ପାଇଁ ଏହି ଯୁବକମାନେ ଏକ ଗୋଷ୍ଠୀ ଭାବେ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିଲେ। ନିଜର ଧର୍ମ ପାଇଁ ଆତ୍ମବଳି ଦେବା ହୋଇଥିଲା ସେମାନଙ୍କ ସକାଶେ ଏକ ସାଂଘାତିକ ପ୍ରେରଣା। ଦୀର୍ଘ ୨୦ ବର୍ଷ ଧରି ବାହ୍ୟ ସେନାଙ୍କ ସହିତ ଲଢ଼ି ଏମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଅନେକେ ମୃତ୍ୟୁବରଣ କରିଥିବାର ଖବର ଜଣାପଡ଼େ। ସେତେବେଳେ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଶତ୍ରୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବେ ସ୍ପଷ୍ଟ ଥିଲା। ଯେଉଁଠି ବିଦେଶୀ ସେନା ପୋଷାକ ଦେଖିବେ ସେଠାରେ ନିଜ ଦେହରେ ବନ୍ଧା ହୋଇଥିବା ବୋମାକୁ ଫୁଟାଇଦେବା ସେମାନଙ୍କ ମୁଖ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟ ଥିଲା। କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ସର୍ବଦା ଖୋଜିଥାଆନ୍ତି କେଉଁ ଜାଗାରେ ବିସ୍ଫୋରଣ ଘଟାଇଲେ ସର୍ବାଧିକ ଜୀବନହାନି ଘଟିବ। ପ୍ରତ୍ୟେକଟି କାର୍ଯ୍ୟାନୁଷ୍ଠାନ ଅନ୍ତର୍ଜାତୀୟ ମିଡିଆରେ ପ୍ରଚାରିତ ହେବା ସେମାନଙ୍କ ଅନ୍ୟତମ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଥିଲା। ସେହି ବାହ୍ୟ ସଶସ୍ତ୍ର ବାହିନୀକୁ ଦେଖି ଏମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଏକଜୁଟ୍ ରହିବା ସହଜ ହେଉଥିଲା। ଜୀବନକୁ ପାଣି ଛଡ଼ାଇ ଭୟକୁ ତ୍ୟାଗ କରିବା ସହଜ କଥା ନୁହେଁ। ଆଲ୍ଲାଙ୍କ ନାମରେ ଉତ୍ସର୍ଗୀକୃତ ଏହି ଆତ୍ମଘାତୀ ବୋମାଧାରୀଙ୍କୁ ମୁସଲ୍ମାନ ସମ୍ପ୍ରଦାୟର ପ୍ରତୀକ ଭାବିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ। ହଠାତ୍ ୧୫ ଅଗଷ୍ଟ ୨୦୨୧ରେ ଏକ ବିରାଟ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଘଟିଲା। ଆମେରିକା ଓ ତା’ର ସହଯୋଗୀ ଦେଶଗୁଡ଼ିକ ଆଫଗାନିସ୍ତାନରୁ ସୈନ୍ୟ ପ୍ରତ୍ୟାହାର କରିନେଲେ। ଦୀର୍ଘକାଳ ଯୁଦ୍ଧ ଲଢ଼ୁଥିବା ତାଲିବାନ ଅତି ସହଜରେ ସମଗ୍ର ଆଫଗାନିସ୍ତାନକୁ ନିଜ କବ୍ଜାକୁ ନେଇଗଲା। ରାଜଧାନୀ କାବୁଲର ପତନ ସେହି ବିଜୟ ଯାତ୍ରାର ସମାପ୍ତି ଦେଖିଲା। କାବୁଲ ଉଡ଼ାଜାହାଜ ପଡ଼ିଆରେ ଶେଷ ନାଟକର ପରଦା ପଡ଼ିଲା। ସେହିଦିନ ଏକ ବିରାଟ ସମସ୍ୟାର ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ହେଲା। ତାଲିବାନ କେବଳ ଯୁଦ୍ଧ କରି ଜାଣିଥିଲା। ତା’ର ସମର୍ଥକମାନେ ସୈନିକ ଭାବେ ଆଲ୍ଲା ଏବଂ ଧର୍ମ ପାଇଁ ଜୀବନ ଦେବାକୁ ତାଲିବାନ ସଙ୍ଗଠନରେ ଯୋଗ ଦେଇଥିଲେ। ପରିବର୍ତ୍ତିତ ପରିସ୍ଥିତିରେ, ଯେତେବେଳେ ଯୁଦ୍ଧ ଶେଷ ହୋଇଗଲା, ତାଲିବାନର ଯୋଦ୍ଧାଙ୍କୁ ସମ୍ଭାଳିବା ଏକ ବିପଜ୍ଜନକ ସମସ୍ୟା ହେବ ବୋଲି ବୁଝାପଡୁଛି। କାରଣ ତାଲିବାନ ତାହାର ଚରିତ୍ରରେ ଶାନ୍ତିକୁ ସ୍ଥାନ ଦେଇ ନାହିଁ। ସେଥିପାଇଁ ଗତାନୁଗତିକ ପ୍ରଶାସନିକ କାର୍ଯ୍ୟରେ ତାଲିବାନର କୌଣସି ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ। ଆମେରିକା ଆକ୍ରମଣ ପୂର୍ବରୁ କିଛିବର୍ଷ ଶାସନ କରିଥିବା ତାଲିବାନ ନେତା ଆଜି ବୁଢ଼ା ହୋଇଗଲେଣି ବା ଚାଲିଗଲେଣି। ଏବକାର ତାଲିବାନ ନେତାମାନଙ୍କର ପ୍ରଶାସନିକ ଦକ୍ଷତା ସ୍ବାଭାବିକ ଭାବେ ଅଭାବ ରହିଥିବାରୁ ଏହି ସୁଇସାଇଡ୍ ବମ୍ବରମାନଙ୍କୁ ସାଧାରଣ ଜୀବନଯାପନ କରାଇବା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ ଅସମ୍ଭବ ହେଉଥିବ। ଉକ୍ତ ଗୋଷ୍ଠୀକୁ ବେକାର ବସାଇବାକୁ ଏହି ନେତାମାନେ ଭୟ କରୁଥିବେ। ସେମାନଙ୍କ ହାତରେ ଥିବା ବନ୍ଧୁକ ବା ଦେହରେ ବନ୍ଧାଯାଇଥିବା ବୋମା କେଉଁଆଡ଼େ ମୁହଁାଇବ ବା ଫୁଟିବ କେହି ଜାଣିପାରିବେ ନାହିଁ। ସେମାନେ ଭାରତର ଗ୍ରାମବାସୀଙ୍କ ଭଳି ବିଡିଓଙ୍କଠାରୁ କଣ୍ଟ୍ରାକ୍ଟ୍ରି ନେଇ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେବା ଲୋକ ନୁହେଁ।
ଏଭଳି ପ୍ରଚ୍ଛଦପଟରେ ତାଲିବାନ ନେତାମାନେ ନିଜକୁ ସୁରକ୍ଷିତ ମନେକରୁ ନ ଥିବେ। କୁହାଯାଏ ନିଆଁ ସାଙ୍ଗରେ ଖେଳିଲେ ଜଳିଯିବାର ଆଶଙ୍କା ରହିଛି। ଧର୍ମ ନାମରେ ଯୁବପିଢ଼ିଙ୍କୁ ଉତ୍ସାହିତ, ଉଦ୍ଭ୍ରାନ୍ତ ଓ ଆକ୍ରମଣାତ୍ମକ କରାଇଦେଲେ ତା’ର କୁଫଳ ଭସ୍ମାସୁର ପରି କାର୍ଯ୍ୟ କରେ। ଆତ୍ମଘାତୀ ବୋମାଧାରୀଙ୍କୁ ବିଧିବଦ୍ଧ ପ୍ରତିରକ୍ଷା ମନ୍ତ୍ରଣାଳୟ ମଧ୍ୟରେ ରଖି ଉଗ୍ରବାଦକୁ ଏକ ନୂଆ ରୂପ ଦେବାକୁ ଯାଉଛି ତାଲିବାନ। ଗୋଟିଏ ପଟେ ଅନ୍ତର୍ଜାତୀୟ ସ୍ବୀକୃତି ଲାଭ କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛୁକ ତାଲିବାନ, ଅନ୍ୟପଟେ ସୁଇସାଇଡ୍ ବମ୍ବରଙ୍କୁ କରଦାତାଙ୍କ ଅର୍ଥରେ ପୋଷିବା କେତେଦୂର ବିଶ୍ୱସ୍ତରରେ ଗ୍ରହଣୀୟ, ତାହା ଦେଖିବାକୁ ହେବ।