ପ୍ରଥମ ରୋଜଗାରର ଶୀର୍ଷକରେ ଧରିତ୍ରୀରେ ଯେତେବେଳେ କାହାକୁ ପଢ଼ୁଥିଲି, ସେତେବେଳେ ଭାବୁଥିଲି ଯଦି କୋଉ ଦିନ ମତେ ଲେଖିବାକୁ ସୁଯୋଗ ମିଳେ ମୁଁ କ’ଣ ବା ଲେଖିବି ! ସବୁ ପ୍ରଥମରେ ଯେମିତି ବହେ ଅଙ୍କ କଷା ପାଠ ଥାଏ, ଆଣ୍ଠେଇ ପେଟେଇ ଶିଖୁ ଭଲମନ୍ଦ ସେମିତି ହିଁ ସାଧାରଣ ଥିଲା ମୋ ପ୍ରଥମ ରୋଜଗାର କଥା।
ସେତେବେଳେ ମୋ ବୋଉ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଅସୁସ୍ଥ। ପ୍ରତି ସପ୍ତାହରେ ତିନି ଥର ଡାଏଲିସିସ। ବୋଉକୁ ବୟାଳିଶି ମତେ ତେଇଶି । ବାପା ଦିନରାତି ଏକାକାର କରୁଥାନ୍ତି ବୋଉର ଚିକିତ୍ସାରେ। ବୋଉ ଭାବୁଥାଏ ମୁଁ ଅଛି, ବଞ୍ଚିଛି ବୋଲି ସିନା ସମସ୍ତେ ଏତେ ହଇରାଣ ହେଉଛନ୍ତି,ପୁଣି ଭାବୁଥାଏ ମୁଁ ଅଛି ବୋଲି ତ ଏମାନେ ଯେମିତି ହଉ ପଛେ ଟାଣିଭିଡି ହସୁଛନ୍ତି, ଗଣ୍ଡେ ଫୁଟେଇ ଦେଲେ ଖାଉଛନ୍ତି । ଏପଟେ ପାଣି ଭଳିଆ ପଇସା ବହି ଯାଉଥାଏ। ବାପା ବୋଉ ରାତି ରାତି ଚିନ୍ତାରେ ନ ଶୋଇ ପାରିଲେ ବି ଆମ ପିଲାଙ୍କ ଆଗରେ ଦମ୍ଭ ଧରୁଥାନ୍ତି। ମୁଁ ବୋଉ ସାଙ୍ଗରେ ସବୁ ଡାକ୍ତର ଦେଖାବେଳେ ଯାଏ। ଦିନେ ଡାକ୍ତର କହିଲେ, ତମେ ଏକା ଆସିଛ? ତମ ସାଙ୍ଗରେ କେହି ବଡ଼ ମଣିଷ ନାହାନ୍ତି? ମୁଁ ମନ ଟାଣ କରି କହିଲି, ମତେ କୁହନ୍ତୁ। ରାସ୍ତାରେ ବୋଉ ପଚାରିଲା, କଣ କହିଲେ ଡାକ୍ତର? ମୁଁ କିଛି କହିବା ଅବସ୍ଥାରେ ନ ଥିଲି। ବୋଉ କହିଲା, କ’ଣ ମୁଁ ଆଉ ବେଶି ଦିନ ନୁହେଁ କହିଲେ କି? ତୁ ବ୍ୟସ୍ତ ହ’ନା। ମୁଁ ଅଛି। ମୁଁ କୁଆଡ଼େ ଯିବି ତମକୁ ସବୁ ଛାଡିକି ଲୋ । ରାତିରେ ବାପା ବୋଉ କଥା ହଉଥାନ୍ତି। ମୋ କାନରେ ପଡୁଥାଏ। ବୋଉ କହୁଥାଏ ମୋ ଯୋଗୁଁ ଭାରି ହଇରାଣ ହଉଛ ନା। ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ କେତେ କ’ଣ ସ୍ବପ୍ନ ସାଇତିଥିଲି ସବୁ ତ ମୋ ପଛରେ ସରିଲାଣି। ତା ସ୍ବର ଥରୁଥାଏ। ସେଇଦିନ ମୁଁ ଭାବିଲି ଇଂଜିନିୟରିଂ ସାରି ବସିଛି କ’ଣ କୁଆଡେ କରିବି। ସେତିକି ବେଳେ ମୋ କଟକି ସାଙ୍ଗ ସୋପା କହିଲା , ଫ୍ରଣ୍ଟ ଅଫିସ କାମ କରିବୁ, ଦରମା ଦୁଇ ହଜାର? ତତେ କହିବାକୁ ତ ଭଲ ଲାଗୁନି ଏଇ କାମ ପାଇଁ ହେଲେ କଣ କରିବା ! ପରିସ୍ଥିତି ହିଁ ସେମତି। ମୁଁ ରାଜି ହେଇଗଲି। ବାପା ଅରାଜି କିନ୍ତୁ କିଛି କହିଲେନି। ବୋଉ ଲୁହରେ ଉତ୍ତର ରଖିଲା।
ସାନ ଭାଇ ସେତବେଳକୁ ପ୍ଲସ ଟୁ ପ୍ରଥମ ବର୍ଷ। ସିଏ କଲେଜ ଯାଏ, ବାପା କଚେରୀ ଯିବେ ଆଉ ମୁଁ ବୋଉର କଣ କାମ ହବ, ରନ୍ଧା କଣ ହବ, ଘର କାମ ଯାହା ତାହା ତୁଟେଇ ଦିନ ଦଶରେ ବାହାରେ। ମତେ ପୁଣି ସେତେବେଳେ କିଛି କାମ ଆସୁ ନ ଥାଏ। ବୋଉର ପୂରା ଦୁର୍ବଳ ଅବସ୍ଥା। ଦି’ପହର ବେଳକୁ ଆସେ। ବୋଉକୁ କ’ଣ ଟିକେ ଖୁଆଏ, ବାପା ଆସି ରାନ୍ଧିଥାନ୍ତି, ବୋଉ ସେଇଥିରେ ଘୋସାରି ହେଇ ହାଣ୍ଡିରେ ଲୁହାଖଡିକା, ଡାଲିଚଟୁ ବୁଲେଇ ଆସେ । ପରିବା କାଟୁ କାଟୁ ଦି’ ତିନିଥର ବାନ୍ତି କରେ।
ମୁଁ କ’ଣ ଦିଟା ପାଟିରେ ପୂରେଇ ଫେରିଯାଏ। ଅଫିସ୍ ବୋଲି ଯୋଉ ଜାଗା ସେଠି ମତେ କେହି ପସନ୍ଦ କରନ୍ତିନି।
ପୁରୁଣାକାଳିଆ କୁହନ୍ତି ଆଉ ମିଶନ୍ତିନି। ସେମାନଙ୍କ ଅତ୍ୟାଧୁନିକ ଢଙ୍ଗଢାଙ୍ଗ ଆଗରେ ମୁଁ ନିରସ, ବେଢଙ୍ଗ ଆଉ ପାଣିଚିଆ । ମୁଁ ସେଠି ମୋର ସାଧ୍ୟ ମତେ ମିଶିବାକୁ ହସିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥାଏ ଓ ମୋତେ ଦିଆଯାଇଥିବା ଦାୟିତ୍ୱ ଶହେରୁ ଶହେ ଠିକ୍ କରୁଥାଏ। ହେଲେ କିନ୍ତୁ ସେ ପରିବେଶ କିଛି ସୁହାଉ ନ ଥାଏ। ଘରେ ଏ ନେଇ କିଛି କହିନଥାଏ ସେ ଯାଏ।
ହଉ ସିଏ ଯା ହଉ ପଛେ ମାସ ଶେଷକୁ ଦି’ହଜାରଟେ ମିଳୁ।
ବାପାଙ୍କୁ ଦେବି। ହଉ ପଛେ ଗୁଣ୍ଡୁଚି କିଛି ତ କାମରେ ଲାଗିବି। ମାସ ଯେତେ ପୁରି ପୁରି ଆସୁଥାଏ ମୁଁ ଗୋଟେ ଅପେକ୍ଷାକୁ ସାଉଣ୍ଟୁ ଥାଏ। ଅଜଣା ପୁଲକଟେ ପୋଷି ହେଉଥାଏ ବାପାଙ୍କର ସାହସ ହେଇ ଠିଆ ହବାର । ତିରିଶି ତାରିଖ ଟପିଲା। ଏକ ତିରିଶି ବି ଗଲା। ଏକ ତାରିଖ ଦିନ ଅଫିସ୍ ମାଲିକ ଡାକି ବଢେଇ ଦେଲେ ବାରଶ ଟଙ୍କା। ମତେ ଗଣନା ବାଗ ଜଣା ନାହିଁ। ମୁଁ ଚାରିଥର କି ଗଣି ମନେ ପକେଇଲି ସୋପା ତ କହିଥିଲା ଦୁଇହଜାର ଦେବେ, ଏତିକି କଣ! ତଥାପି କାହା ମୁହଁ ରେ କିଛି କେବେ କହି ନ ପାରିବାର ଗୁଣ ଯୋଗୁ ସେତିକି ମୁଠେଇ ଧରି କାଠ ପରି ଠିଆ ହେଇଥାଏ।
ପୁଣି କହିଲେ, ତମର ଆଉ କାଲିଠୁ ଆସିବା ଦରକାର ନାହଁି। ଆମେ ନୂଆ ପିଲା ନେଇ ସାରିଛୁ। ତମେ କାମ ଭଲ କରୁଛ ହେଲେ ଆମକୁ ଆଉ ଟିକେ ମଡର୍ନ ପିଲା ଦରକାର। ପରାଜିତ ହେବାର ଦୁଃଖ କରିବି କି ମୁକ୍ତ ହବାର ଆନନ୍ଦ ଅବୁଝା ଥିଲା।
ଏପ୍ରିଲ ଏକ ତାରିଖ। ସାଇକେଲ ନେଇ ଘରକୁ ଫେରି ସେଦିନ ବୋଉ ପାଖରେ ବସି ପଡ଼ିଲି। ବୋଉ ହାତକୁ ବଢେଇ ଦେଲି ପଇସା ତକ ଆଉ କହିଲି, ମନା କରିବୁ ଯଦି କାଲିଠୁ ଆଉ ଯିବିନି। ତୋ ପାଖରେ ରହିବି।
ବୋଉ କିଛି କହିଲାନି। ଖାଲି ଆଉଁସି ଦେଲା ଆଉ କାଳିଆ ଫଟୋକୁ ଅନେଇ ହାତ ଯୋଡ଼ିଲା ଆଉ ଆଖିରେ କହିଲା ଦିଅଁଙ୍କ ପାଦ ତଳେ ରଖିଦେ । ବାପା ଆସି ପହଞ୍ଚିଲେ ସେତିକି ବେଳେ ଆଉ କହିଲେ, ଭଗବାନ ଯାହା କରନ୍ତି ପ୍ରାଣୀର ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ। ଯା’ ପଢାପଢିରେ ମନ ଦେ। ପରିଶ୍ରମର ଫଳ ଈଶ୍ୱର ଯାଚି ଦିଅନ୍ତି ମାଆ ।