ପଢ଼ିବା ସମୟରେ ମୁଁ କେବେ ଚାକିରି କରିବା କଥା ଭାବି ନ ଥିଲି। ବାବା (ବାପା) ବି କେବେ ଚାକିରି କରିବା ବିଷୟରେ ମତେ ଜୋର୍ ଦେଇ କହି ନ ଥିଲେ। ମୁଁ କେବଳ ଭଲ ପଢ଼ୁଥିଲି ବୋଲି ବାବା ଖୁସି ହେଉଥିଲେ ଓ ମତେ ବହୁତ ଭଲ ପାଉଥିଲେ। ବାଣୀବିହାରରୁ ପି.ଜି. ସରିଲା ପରେ ଯେତେବେଳେ ଘରକୁ ଫେରିଲି, ସେତେବେଳେ ବାବାଙ୍କର ଚାକିରିରୁ ଅବସର ନେବା ସମୟ ପାଖେଇ ଆସୁଥିଲା। ମୁଁ ଚାକିରି କରିବା ପାଇଁ ଚିନ୍ତା କଲି। କିନ୍ତୁ ଚାକିରି ପାଇବା ଆଗରୁ ବାହାଘର ହୋଇଗଲା। ସ୍ବାମୀଙ୍କ ସହିତ ଚାଲିଗଲି ସୁନ୍ଦରଗଡ଼, କାରଣ ସୁନ୍ଦରଗଡ଼ ସରକାରୀ କଲେଜରେ ସ୍ବାମୀ ଅଧ୍ୟାପକ ଚାକିରି କରୁଥିଲେ। ସେଠାରେ ରହି ଚାକିରି ପାଇଁ ଲାଗିବା ସହଜ ନ ଥିଲା। ପରେ ଝିଅଟେ ହେଲା। ଝିଅର ଯତ୍ନ ନେବାରେ ମୁଁ ବେଶ୍ ଆନନ୍ଦ ପାଉଥିଲି। ଚାକିରି କଥା ଭାବିବାକୁ ମୋ ପାଖରେ ଆଉ ସମୟ ବି ନ ଥିଲା। ଝିଅ ବଡ଼ ହୋଇ ଯେବେ ହାଇସ୍କୁଲରେ ପଢିଲା, ସେବେ ମୁଁ ଚାକିରି କରିବା କଥା ଭାବିଲି। ସେତେବେଳେ ଭଦ୍ରକ ସରକାରୀ କଲେଜରେ ଅତିଥି ଅଧ୍ୟାପକ ସକାଶେ ବିଜ୍ଞାପନ ବାହାରିଥିଲା। ସେଥିରେ ଆବେଦନ କରି ଭଦ୍ରକ କଲେଜରୁ ଅତିଥି ଅଧ୍ୟାପିକା ଭାବରେ ମୁଁ ମୋର ଚାକିରି ଜୀବନ ଆରମ୍ଭ କଲି। ପ୍ରଥମ ମାସର ଦରମା ଥିଲା ୧୫, ୬୦୦ ଟଙ୍କା। ପ୍ରଥମେ ଭାବୁଥିଲି ସବୁ ଟଙ୍କା ବାବାଙ୍କୁ ଦେଇ ଦେବି ବୋଲି। କିନ୍ତୁ ପରେ ମୋ ଖୁସିକୁ କେବଳ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ନ ବାଣ୍ଟି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ସହିତ ବାଣ୍ଟିବା ପାଇଁ ଇଚ୍ଛା କଲି। ତେଣୁ ବାବା ଓ ମା’ଙ୍କୁ ମାତ୍ର ୧୦୦୦ ଟଙ୍କା ଲେଖାଏ ଦେଲି। ବାବା ସେତେବେଳକୁ ଚାକିରିରୁ ଅବସର ନେଇସାରିଥିଲେ। ତାଙ୍କ ଚଳିବା ପାଇଁ ପେନ୍ସନ୍ ପଇସା କିଛି କମ୍ ନ ଥିଲା। କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଦେଇଥିବା ହଜାରେ ଟଙ୍କାକୁ ଧରି ବାବା ସେଦିନ ଯେତେ ଖୁସି ହୋଇଥିଲେ, ସେହି ମୁହୂର୍ତ୍ତକୁ ମୁଁ ଏଯାଏ ଭୁଲି ନାହିଁ। କଲେଜରେ ପଢ଼ିଲାବେଳେ ମୋ ବଡ଼ ଭଉଣୀ ସବୁବେଳେ କହୁଥିଲା, ‘ଆମ ଘରେ ଯିଏ ଚାକିରି କରୁ କି ନ କରୁ, ଜାପୁଟା ଚାକିରି କରିବା ଦରକାର।’ ତେଣୁ ସେଦିନ ତା’ କଥା ବହୁତ ମନେ ପଡିଲା। ତାକୁ ଫୋନ୍ କରି କହିଲି, ‘ଦେଈ, ମୋ ପ୍ରଥମ ଦରମାରୁ ୧୦୦୦ ଟଙ୍କା ତତେ ଦେବି, କିଛି ନ କହି ରଖିବୁ।’ ସେ ସଙ୍ଗେସଙ୍ଗେ କହିଲା, ‘ତୋ ଚାକିରି ପଇସାରୁ ମତେ ଦେଇଥିବାରୁ ମୁଁ ଖୁସି ତ ହେଲି, କିନ୍ତୁ ତୁ ତୋ ଏମ୍.ଏ. ପାଠକୁ କାମରେ ଲଗେଇ ପାରିଲୁ ବୋଲି ତା’ଠାରୁ ବେଶି ଖୁସି ହେଲି।’ ଏହାର ଦୁଇଦିନ ପରେ ମୁଁ, ଝିଅ ଓ ସ୍ବାମୀ ବସି କଥା ହେଉଥାଉ । ଝିଅ ପଚାରିଲା, ‘ମାମା, ମତେ ତ କିଛି ଦେଲନାହିଁ।’ ମୁଁ କହିଲି, ‘ତୋ ପାପା ମତେ ସୁଯୋଗ ଦେଲେ ସିନା ମୁଁ ତତେ କିଛି ଦେଇପାରିବି। ତୁ କେକ୍ ଭଲପାଉ ବୋଲି ତୋ ପାଇଁ କେକ୍ ଆଣିବି ବୋଲି କହିଥିଲି। ହେଲେ ମୁଁ ଆଣିବା ଆଗରୁ ସେଇ କେକ୍ ତୋ ପାପା କାଲି ନେଇ ଆସିଲେ।’ ଝିଅ ହସି ହସି କହିଲା, ‘ହଉ ହେଲା, ଏବେ ଭାବିଦେଲି ଯେ କାଲି ତୁମେ ମତେ କେକ୍ ଦେଇଥିଲ।’ ତା’ପରେ ମୁଁ ସ୍ବାମୀଙ୍କୁ ଚାହିଁ ପଚାରିଲି, ‘ତୁମେ କିଛି ନେବନି?’ ସେ କହିଲେ, ‘ଆରେ ହଁ, ତୁମ ଆକାଉଣ୍ଟରେ ଦରମା ଟଙ୍କା ଜମା ହେଲା ପରେ ମୋ ପକେଟ୍ରୁ ଟଙ୍କା ନେଇ ୟାକୁ ଦେଉଛ ତାକୁ ଦେଉଛ। ହେଲେ ମତେ ତ କିଛି ଦେଲ ନାହିଁ ।’ ମୁଁ କହିଲି, ‘ତୁମକୁ ଆଉ ଅଧିକ କ’ଣ ଦେବି। ତୁମ ପାଖରେ ମୋ ଏ.ଟି.ଏମ୍. କାର୍ଡ ପରା ଅଛି; ଯାହାର ପାସ୍ୱାର୍ଡ ବି ମତେ ଜଣା ନାହିଁ। ପାସ୍ୱାର୍ଡ ତୁମେ ହିଁ ଜାଣିଛ। ତେଣୁ ଭାବିନିଅ ତୁମ ସ୍ତ୍ରୀର ଖୁସି ପାଇଁ ତୁମେ ମୋ ଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତଙ୍କୁ କିଛି କିଛି ଉପହାର ଦେଇଛ। ମୋ ଆକାଉଣ୍ଟରେ ୧୫,୬୦୦ ଟଙ୍କା ସେମିତି ରହିଛି।’ ମୋ କଥା ଶୁଣି ସ୍ବାମୀ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ପଚାରିଲେ, ‘ମୁଁ କିଛି ବୁଝିପାରିଲିନି।’ ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ମୁଁ କହିଲି, ‘ମୁଁ ଆଟର୍ସ ଲୋକ, ୟେ ଫିଜିକ୍ସ ପ୍ରଫେସରଙ୍କୁ କ’ଣଟା ବୁଝେଇବି? ଯାଉଛି ମୋ କାମ ପଡ଼ିଛି କରିବି।’ ଏତିକି କହିଦେଇ ସେ ଜାଗା ଛାଡ଼ିଲି। ଝିଅ ତା’ ପାପାଙ୍କୁ ଅନେଇ ମୁରୁକି ମୁରୁକି ହସୁଥିଲା ।