ବର୍ତ୍ତମାନ ଚାରିଆଡ଼େ ନିର୍ବାଚନର ମାହୋଲ। ସବୁଠି ନେତାମାନଙ୍କର ମାଳ ମାଳ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତିର ସ୍ବର। ଦୂରଦର୍ଶନ ହେଉ ବା ସାମାଜିକ ଗଣମାଧ୍ୟମ, ଯେକୌଣସି ପ୍ଲାଟ୍ଫର୍ମ ହେଉ ସବୁଠି ଚାଲିଛି ନିର୍ବାଚନୀ ପ୍ରତିଯୋଗିତା। ଗଣତନ୍ତ୍ର ଶାସନରେ ଲୋକଙ୍କ ହାତରେ ଥିବା ଏହି କ୍ଷମତା ଟିକକ ହାତେଇବା ପାଇଁ ସବୁଠି ଚାଲିଛି ମୂଷା ଦୌଡ଼ ପ୍ରତିଯୋଗିତା। କିଏ ମାରିବ ବାଜି। କିଏ ହେବ ସରକାର। ଆଉ ଏଭଳି ଏକ ଘଡ଼ିସନ୍ଧି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ସବୁଠୁ କ୍ଷମତାଶାଳୀ ଜନତା। ଜନତାଙ୍କୁ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ କହି ଭୋଟ ଖଣ୍ଡିକ ହାତେଇବା ପାଇଁ ଚାଲିଛି ଅଭିନବ ପ୍ରୟାସ। ସେଥିପାଇଁ ନୂଆ ନୂଆ ମୁହଁ ଦେଖିବାକୁ ମିଳିବା ସହ ସବୁଆଡ଼େ ଶୁଭୁଛି ନୂଆ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି। ଆସନ ହାତେଇବା ପାଇଁ ଚାଲିଛି ନିୟମିତ ନୂଆ ନୂଆ ଉପସ୍ଥାପନା। ଆଉ ସେସବୁ ଭିତରେ ସାଧାରଣ ଜନତା ଟିଏ ବଲବଲ କରି ଚାହିଁଛି ଶୂନ୍ୟ ଆକାଶକୁ।
ସେ ଭାବୁଛି ସବୁଦିନେ ଅଲୋଡ଼ା ଥିବା ତା’ ଭଳି ମଣିଷଙ୍କୁ ଆଜି କାହିଁକି ଏତେ ଆଦର ଆଉ ଅଭ୍ୟର୍ଥନା। ଜୀବନର ସାୟାହ୍ନରେ ଉପନୀତ ସାଧାରଣ ମଣିଷଟିଏ ଚାହୁଁଛି, ତା’ ଜୀର୍ଣ୍ଣଶୀର୍ଣ୍ଣ ଶରୀରକୁ ଆଉ ତା’ ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଦିଶୁଥିବା ନୁଆଁଣିଆ ଛାତକୁ। ତା’ ଜୀବନ କାଳ ଭିତରେ ଏଇ ନିର୍ବାଚନ ପର୍ବ ଅନେକ ଥର ଆସିଛି। ନୂଆ ନୂଆ ଚେହେରା ଆଉ ନୂଆ ନୂଆ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ସେ ପାଇଛି, ହେଲେ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଭାବରେ ସେ ପାଇଛି କ’ଣ?
ଦାରିଦ୍ର୍ୟର କଷା ଘାତରେ ଶଢ଼ି ଶଢ଼ି ବଞ୍ଚିଛି ସେ। ଦିନକୁ ଦୁଇମୁଠା ପେଟ ପୂରା ଖାଇବାକୁ ସେ ସଂଘର୍ଷ ଜାରି ରଖିଥିଲା ବେଳେ ଆଜି ତାକୁ ବିନା ପରିଶ୍ରମରେ ମିଳୁଛି ଭୂରି ଭୋଜନ। କାହିଁକି…?
ବର୍ତ୍ତମାନ ନିର୍ବାଚନ ରଣାଙ୍ଗନରେ ଓହ୍ଲାଇଥିବା ନେତାମାନେ ଆପଣେଇଛନ୍ତି ଦୁଇଟି ‘ଭ…’। ସାଧାରଣ ଜନତାଙ୍କୁ ଭକୁଆ ବନେଇବାକୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ପ୍ରାର୍ଥୀ ଆପଣେଇଛନ୍ତି ଦୁଇଟି ଭ.. କୁ। ଗୋଟିଏ ‘ଭ’ ହେଉଛି ଭାଷଣ ଆଉ ଗୋଟିଏ ‘ଭ’ ଭୋଜି। ବନିଶିକଣ୍ଟାରେ ଥୋପ ଦେଲା ଭଳି ବର୍ତ୍ତମାନ ଜନତାଙ୍କ ପାଇଁ ଏହା ହେଉଛି ଥୋପ। କହିବାର ତାତ୍ପର୍ଯ୍ୟ, ଥରେ ଯଦି କାହା ଥୋପରେ ବଶ ହୋଇଗଲ ଏବେ ପୂରା ୫ବର୍ଷ ଛଟପଟ ହେବା ସାର। ତେଣୁ ସର୍ବଦା ନିଜ ବୁଦ୍ଧି ବିବେକର ଉପଯୋଗ କରନ୍ତୁ।
ଏବେ ଆସିବା ପ୍ରକୃତ କଥାକୁ। ମନେରଖିବା ଉଚିତ ଯେ, ଭଗବାନ୍ଙ୍କ ଅଦାଲତରେ ସମସ୍ତେ ସମାନ। ହେଉ ସେ ରଙ୍କ ଅବା ରାଜା। କେତେବେଳେ କେଉଁ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଆରପୁରରୁ ଡାକରା ଆସିବ କିଏ କହିବ। ମାତ୍ର କେତୋଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଭିତରେ ପୋଡ଼ି ପାଉଁଶ ହୋଇଯିବ ଏଇ ସୁନ୍ଦର ଶରୀର ଆଉ ତା’ ସହ ଆମର ସବୁ ଗର୍ବ ଅହଂକାର ଆଉ ପାରିଲାପଣିଆ। କିଏ ଜାଣେ କେଉଁ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଆମେ ଚାଲିଯିବା, କିନ୍ତୁ ଛାଡ଼ିଯିବl ଆମ ମଣିଷପଣିଆ। ଆଜି ଯେଉଁ ଆସନ ପାଇଁ ଆମେ ପରସ୍ପରର ଗୋଡ଼ ଟାଣୁଛନ୍ତି, ଅନ୍ୟକୁ ବୋକା ବନେଇ ଆସନ ହାତେଇବାକୁ ଚାହୁଁଛନ୍ତି, ସେ ଆସନ ସମୟ ଆସିଲେ ଆମ ପାଇଁ ମୂଲ୍ୟହୀନ ହୋଇଯିବ। କିନ୍ତୁ ଆମ ପାଇଁ କ’ଣ ସବୁଠୁ ମୂଲ୍ୟବାନ୍ ଜାଣନ୍ତି, ମାନବିକତା ବୋଧ। ସୃଷ୍ଟିର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରାଣୀ ଭାବରେ ଯଦି ଆମ ପାଖରେ ମାନବିକତା ନାହିଁ ତା’ହେଲେ ସେ ଜୀବନ ତୁଚ୍ଛ। ଜଣେ ଲୋକ ପ୍ରତିନିଧି ଭାବେ ସାଧାରଣ ମାନବର ବିକାଶ ଆମର ମୂଳଲକ୍ଷ୍ୟ ହେବା ଉଚିତ। ଯିଏ ଆମକୁ ନିଜର ଭାବି ଅନେକ ଆଶା ଭରସା ରଖି ଲୋକ ପ୍ରତିନିଧି ଭାବେ ଚୟନ କରୁଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ ବିକାଶ ଆମର ପ୍ରଥମ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ହେବା ଉଚିତ। ଯେଉଁଠି ମୋ ଲୋକମାନେ ଭୋକ ଉପାସରେ ଶଢ଼ୁଛନ୍ତି, ରୋଗରେ ପଡ଼ି ଚିତ୍କାର କରୁଛନ୍ତି, ଦେହକୁ ଖଣ୍ଡେ କନା କି ପେଟକୁ ମୁଠେ ଦାନl ଯୋଗାଡ଼କରି ପାରୁନାହାନ୍ତି, ମୁଣ୍ଡ ଗୁଞ୍ଜିବାକୁ ଚାଖଣ୍ଡେ ଛାତ ନାହିଁ ସେଠି ମୋର ଅସ୍ତିତ୍ୱ କ’ଣ….. ଏଇ ପ୍ରଶ୍ନ ଜଣେ ଲୋକ ପ୍ରତିନିଧି ହିସାବରେ ଆମେ ନିଜେ ନିଜକୁ ପଚାରିବା ଉଚିତ। ଯଦି ଉତ୍ତର ହଁ, ତା‘ହେଲେ ଆମେ ନିଶ୍ଚିତ ବିଜୟ ଲାଭ କରିବା ଏଥିରେ ସନ୍ଦେହ ନାହିଁ। ଭଗବାନ୍ଙ୍କର ଅଦୃଶ୍ୟ ଆଖି ଦୁଇଟି ଆମ ଚତୁଃପାର୍ଶ୍ୱରେ ସର୍ବଦା ଘୂରିବୁଲୁଛି। ଆମ ପାପପୁଣ୍ୟର ହିସାବ କରୁଛି। ଅପେକ୍ଷା କେବଳ ଶୁଣାଣିର। ସବୁରି କଣ୍ଠରେ ଏବେ ଶୁଭୁଛି
-ଦେଶବାସୀ ପଛେ ମିଶନ୍ତୁ ମାଟିରେ, ମୋ ସ୍ବାର୍ଥ ଥାଉ ସବୁରି ଊର୍ଦ୍ଧ୍ୱରେ। ନା, ଆଜ୍ଞା, ଏଇ ପଂକ୍ତି ନୁହେଁ ବରଂ ଉତ୍କଳମଣି ଗୋପବନ୍ଧୁ ଦାସଙ୍କର ସେଇ ପଂକ୍ତି ଆମ ହୃଦୟରେ ଗୁଞ୍ଜରିତ ହେବା ଉଚିତ।
“ମିଶୁ ମୋର ଦେହ ଏ ଦେଶ ମାଟିରେ
ଦେଶବାସୀ ଚାଲି ଯାଆନ୍ତୁ ପିଠିରେ।”