ଜିକାଲି ନିଧିଆ ବାପାଙ୍କୁ ଭୁଲିବା ବେମାର ଧରିଛି। ସେ ଯାହା ବି କହୁଛନ୍ତି , ତାକୁ ପୁନରାବୃତ୍ତି କରୁଛନ୍ତି। ଜ୍ଞାନୀ ଏବଂ ତାଙ୍କ ସଂସ୍ପର୍ଶରେ ଆସୁଥିବା ଲୋକମାନେ ବୁଝିସାରିଛନ୍ତି ଯେ ରୋଗ ଆଳରେ ଏହା ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ । ଗତ କିଛି ଦିନ ହେବ ସେ ଦେଶର ଚିନ୍ତାରେ ବୁଡ଼ି ରହିଛନ୍ତି, ଯାହା ବି ହେଉ ନା କାହିଁକି ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଆଉ କିଛି କାମ ନାହିଁ। ରାସ୍ତାରେ ଯାଉଥିବା ଲୋକଙ୍କୁ ବାରମ୍ବାର ସମାନ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରୁଛନ୍ତି, ଏହି ଦେଶ କୁଆଡ଼େ ଯାଉଛି? ଏବେ ଏବେ ଦେଶ ଚନ୍ଦ୍ରକୁ ଯାଇଥିଲା, କିନ୍ତୁ ସେ ଏହାକୁ ଭୁଲି ଯାଇଛନ୍ତି । ଦେଶ ଯୁଆଡେ ବି ଯାଉଛି, ରେଡିଓ, ଟିଭି, ଖବରକାଗଜ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଜଣାଇ ଯାଇଥାଏ। ଏମିତି ଲାଗୁଛି ଯେ ନିଧିଆ ବାପା ସେମାନଙ୍କ କଥାକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରୁନାହାନ୍ତି । ଦେଶ ଖୋଜିବା ପାଇଁ ସେ ପ୍ରତିଦିନ ରାସ୍ତାରେ ବାହାରକୁ ଯାଆନ୍ତି, ତାଙ୍କ ସାମ୍ନାରେ ଯିଏ ବି ଆସେ, ଯକ୍ଷ ଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ନ ପରି ପଚାରନ୍ତି – ଦେଶ କୁଆଡ଼େ ଯାଉଛି?
ଆଜି ସକାଳେ, ସେ ପ୍ରାତ ଭ୍ରମଣରେ ବୁଲିବାକୁ ଯାଇଥିଲେ। ପିଲାଟିଏ ପିଠିରେ ବ୍ୟାଗ ଧରି ସ୍କୁଲକୁ ଦୌଡୁଥିବା ବେଳେ ଅଟକାଇ ପଚାରିଲେ, ମୋସ୍ବପ୍ନ ର ଭାରତ – ଏହି ଦେଶ କୁଆଡ଼େ ଯାଉଛି.. ପିଲାଟି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ତାଙ୍କୁ ଦେଖିବାକୁ ଲାଗିଲା । ଅଙ୍କଲ ! ମୁଁ ଜାଣେ ନାହିଁ ଦେଶ କୁଆଡେ ଯାଉଛି । ସେ କୁଆଡେ ଯାଇଥିବ, ମୋତେ କହିକି ଯାଇନି। ପିତାମାତାଙ୍କ ସ୍ବପ୍ନର ବୋଝ ମୋ ପିଠିରେ ପଡ଼ିଛି। ଦେଶ ଯୁଆଡେ ଯାଉଛି ଯାଉ, ମୁଁ କୋଚିଂ ନେଇ ଜଣେ ଡାକ୍ତର ବା ଇଞ୍ଜିନିୟର ହେବାକୁ ଯାଉଛି। ଯଦି ମୁଁ କୌଣସି ସ୍ଥାନରେ ଦେଖିବି , ଆପଣଙ୍କୁ ଜଣାଇବି । ପିଲାଟି ଧାଇଁ ପଳାଇଲା । କିଛି ବାଟ ପରେ, ନିଜ ପିଠିରେ ବୋଝ ବୋହି ନେଉଥିବା ଶ୍ରମିକଙ୍କୁ ଦେଖି ନିଧିଆ ବାପା ଭାବିଲେ, ଏହି ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ କର୍ମଠ ଲାଗୁଛନ୍ତି ଏ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ କହିବ ଯେ ଦେଶ କେଉଁଆଡ଼େ ଯାଉଛି। ଭାଇ! ଏ ଦେଶ କୁଆଡେ ଯାଉଛି? ଲୋକଟିର ଆଣ୍ଠୁ ଲୁଚୁନଥିବା ଧୋତି, ଅର୍ଦ୍ଧନଗ୍ନ କଳା ଶରୀରରୁ ଝାଳ ଝରୁଥିଲା। ସେ ଧଇଁସଇଁ ହେଉଥିଲେ, ପାଟିରେ ଭାଷା ନ ଥିଲା। ସେ ସାମାନ୍ୟ ଡରିଗଲେ, କେଉଁ ସରକାରୀ ବାବୁ ତାଙ୍କ ଫସଲ ଉପରେ କଣ କରୁଛନ୍ତି ଟିକସ ଫିକସ ଲଗାଇବାକୁ ଆସିଛନ୍ତି ନା କଣ, କିଏ ଜାଣେ ସରକାର ଶସ୍ୟ ଧରିବାକୁ କାହାକୁ ପଠାଇଥିବେ। ମୁଣ୍ଡରୁ ବୋଝ କାଢି ତଳେ ରଖିବା ମାତ୍ରେ, ଓଜନ ଓ ଝାଳରେ ର୍ନିମିତ ଦେଶର ମାନଚିତ୍ର ଦେଖି ନିଧିଆ ବାପାଙ୍କ ଆଶା ଜାଗ୍ରତ ହେଲା?। ଏହି ବ୍ୟକ୍ତି ନିଶ୍ଚିତ ଜାଣନ୍ତି, ଦେଶ କୁଆଡେ ଯାଉଛି? ପ୍ରଶ୍ନ ଶୁଣି କର୍ମଚାରୀ ଜଣକ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଯାଇଥିଲେ। ଜଣେ ଗରିବ ଲୋକର ଦେଶ ସହ କ’ଣ ସମ୍ପର୍କ ରହିଛି? ଆମ ପାଇଁ ଆମ ଗାଁ ହେଉଛି ଆମ ଦେଶ। ଯଦି ଆପଣଙ୍କ ଦେଶ ହଜିଯାଇଛି , ତେବେ ଆଗକୁ ଏକ ପୋଲିସ ଷ୍ଟେସନ ଅଛି, ସେଠାରେ ପଚାରନ୍ତୁ ।
ଆଗକୁ ଯିବା ପରେ ନିଧିଆ ବାପା ଦେଖିଲେ ଯେ କିଛି ଅତ୍ୟାଧୁନିକ ମହିଳା ଓଡ଼ିଆ – ଇଂରାଜୀ-ହିନ୍ଦୀ ମିଶ୍ରଣରେ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଉଛନ୍ତି । ଅଟକି ଚିନ୍ତା କରି ସମାନ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିଲେ: ଦେଶ କୁଆଡ଼େ ଯାଉଛି? ମଉସା । ପ୍ରତିଦିନ ସକାଳେ ରେଡିଓ ରେ ଦେଶାତ୍ମବୋଧକ ସଂଗୀତ ଶୁଣୁନାହାନ୍ତି କି? ଗୀତ ଗାଉଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି ଙ୍କୁ ଯାଇ ପଚାରନ୍ତୁ। ଯଦି ଆପଣ ସେଠାରେ ଦେଶର ଠିକଣା ପାରିବେନି ତେବେ, ଆପଣ ଆମ ର ଟିଭି ଚ୍ୟାନେଲଗୁଡିକର ବିତର୍କ ପ୍ରସଙ୍ଗରେ ଗୁଡ଼ାଇ ଦେଶକୁ ଫିଙ୍ଗି ଦିଅନ୍ତୁ । ସେମାନେ ଦେଶକୁ ହାତରେ ଧରି ପକାଇବେ। ଆକାଶ ଓ ପାତାଳ ଯେଉଁଠିକି ବି ଯାଇଥିବ, ରସାତଳକୁ ଯାଇଥିଲେବି ତାକୁ ବିତର୍କରେ ପିଛା କରିବେ।
ହଠାତ୍ ମଧ୍ୟରାତ୍ରିରେ ନିଧିଆ ବାପା ନିଦରୁ ଉଠିପଡିଲେ, ସ୍ତ୍ରୀ ଭୟଭୀତ ହୋଇପଡ଼ିଲେ। କଣ ହେଲା, ହୃଦଘାତ ନୁହେଁ ତ? ନିଧିବାପା – ହେ ଭାଗବାନ! ମୁଁ ବିଛଣାରେ ଅଛି ହେ! ବଂଚିଛି ଏଯାଏ। ବୁଝିଲ, ରଙ୍କ ବୋଉ, ବର୍ତ୍ତମାନ ମୁଁ ଦେଶକୁ ନେଇ ଏକ ଦୁଃସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିଲି, ଯେଉଁଥିରେ ଦେଶର ଚେହେରା ବଦଳିଯାଇଥିଲା ।
ସେ କେଉଁଆଡ଼େ ଯିବାପାଇଁ ତରବରିଆ ମନେ ହେଉଥିଲା, ମୋର ଅଭିଜ୍ଞ ଆଖି ତାଙ୍କୁ ଚିହ୍ନିପାରିଲା ।
ମୁଁ ଦୌଡ଼ି ତାଙ୍କୁ ପିଛା କଲି ଏବଂ ତାଙ୍କୁ କେଉଁଆଡ଼େ ଯାଉଛନ୍ତି ବୋଲି ପଚାରିବା ପୂର୍ବରୁ ସେ ପଳାଇ ଯାଇଥିଲେ। ସ୍ତ୍ରୀ ତାଙ୍କୁ ଗାଳି କରି କହିଲେ, ଶୁଣ! ଦେଶ କୁଆଡ଼େ ଯାଉନାହିଁ, ଯେଉଁଠି ଥିଲା ସେଇଠି ଅଛି, ସେଠାରୁ ଟିକିଏ ବି ହଟିନାହିଁ। ଆପଣଙ୍କ ଭଳି ଅନେକ ଲୋକ ଆସିଛନ୍ତି ଓ ଚାଲିଯାଇଛନ୍ତି, ଦେଶର ଚିନ୍ତା ଛାଡି ନିଦ ବଟିକା ଖାଇ ଶୋଇପଡ। ପତ୍ନୀ ଲାଇଟ ବନ୍ଦ କରିଦେଲେ, ଏବେ ନିଧିଆ ବାପା ଶୋଇବାକୁ ବିଫଳ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛନ୍ତି।
ପ୍ରଣତି ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ମିଶ୍ର
ନୟାଗଡ଼, ମୋ: ୯୪୩୭୬୪୨୯୪୭