ଡ. ବାଇଧର ସାହୁ
ପୃଥିବୀର ଲୋକମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଆଜି ହତୋତ୍ସାହ ଦେଖାଦେଇଛି ତାହାର କାରଣ କୋଭିଡ୍-୧୯। ଜୀବନ ପ୍ରତି ପ୍ରତିକୂଳ ମନୋଭାବ ଆମକୁ ଗୋଡ଼ ଧରି ଟାଣୁଛି ତଳକୁ, ଖୁବ୍ ତଳକୁ ତଥାପି ମରିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବଞ୍ଚତ୍ବାକୁ ହେବ – ଏହା ହେଉଛି ଆଜିର ଆହ୍ବାନ।
ପୋଷ୍ଟ ଅଫିସରେ ଚିଠିଟିଏ ରେଜିଷ୍ଟ୍ରେଶନ କରିବା ପାଇଁ ନିୟମ ଅନୁଯାୟୀ ଦୂରତାରେ ରହି ଅପେକ୍ଷା କରିବାକୁ ହେବ। ପୋଷ୍ଟ ଅଫିସ ସମ୍ପୃକ୍ତ ଅଧିକାରୀ ଚିଠିଟିର ଓଜନ ଦେଖିବା, ପଇସା ଗଣିବା, ତତ୍ସଂଲଗ୍ନ କମ୍ପ୍ୟୁଟର କାର୍ଯ୍ୟ କରିବାରେ ତିଳେ ମାତ୍ର ବିରକ୍ତ ହେଉ ନାହାନ୍ତି। ଏଥିପାଇଁ ତାଙ୍କୁ କେହି ପ୍ରଶଂସା କରୁନାହିଁ। ହଠାତ୍ ଜଣେ କହିଲେ – ସାର୍ ଆପଣଙ୍କ କର୍ମମୟ ଜୀବନକୁ ଦେଖି ଆନନ୍ଦ ଲାଗୁଛି। ହସି ହସି ପୋଷ୍ଟ ଅଫିସ ଅଧିକାରୀ ଉତ୍ତର ଦେଲେ – ଏଇଟା ତ ଜୀବନ। ଦୂରରେ ରହି ଜଣେ କିଛି କହିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ ମାତ୍ର ତାହା ସମ୍ଭବପର ହେଲା ନାହିଁ। କାର୍ଯ୍ୟ ସାରି ଫେରି ଆସୁଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ସେ ପଚାରିଲେ – ସେହି କିରାଣିଙ୍କୁ ପ୍ରଶଂସା କରି କ’ଣ ପାଇଲେ? ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଲୋକଟି ଉତ୍ତର ଦେଲେ – କୌଣସି ସ୍ବାର୍ଥ ନ ଥାଇ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଶଂସା କଲେ ଉଭୟଙ୍କ ମନରେ ଶାନ୍ତି ଆସିଥାଏ। ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଏହି କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଥିଲେ ସେ ଜଣେ ଉଚ୍ଚ ସ୍ତରର ମଣିଷ।
କରୋନା ଭୟରେ ମଣିଷ ଅନ୍ୟ ଜୀବ ଭଳି ଅନ୍ନମୟ ଓ ପ୍ରାଣମୟ କୋଷରେ ଛନ୍ଦି ହୋଇଯାଉଛି। ମୃତ୍ୟୁବରଣ କରିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆମ ଜୀବନର ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତକୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ମାତ୍ରାରେ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଦୃଷ୍ଟି ସହିତ ନୂତନ ଦୃଷ୍ଟିଭଙ୍ଗୀରେ ଗ୍ରହଣ କରି ଉନ୍ନୀତ କରାଇବାକୁ ହେବ। ସଂସାରର ପଣ୍ୟ ବଜାରରେ ଆମେ ହଜିଯାଉଛୁ। ଆମର ଦରକାରୀ ଜିନିଷ କମ୍ କରିବା, ଆମର ବୋଝ୍ ହାଲୁକା କରିବା, ଆମର ଆଦର୍ଶ ବଢ଼ାଇ ଦେବା ଏହିସବୁ ସତ୍ତ୍ୱେ ଆମର ଲକ୍ଷ୍ୟସ୍ଥଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଟିକେଟ ରହିଛି। ଆମ ସହିତ ରହିଛି ସନ୍ତୋଷର ଟିକେଟ। ଅଳ୍ପ ଜିନିଷ ଯାହା ଜନ୍ମ ସମୟରେ ଲିଖିତ ଭାବରେ ପ୍ରଭୁ ଦେଇଛନ୍ତି ତାହା ହିଁ ଲିଖିତ ହୋଇ ରହିବ।
ଆଜିକୁ ତିନି ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବେ ଅଗ୍ନିକୁ ପୂଜା କରୁଥିବା ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଜୋରଷ୍ଟାର ଯାହା କହିଥିଲେ ଆଜିକୁ ଅଢ଼େଇ ହଜାର ବର୍ଷ ତଳେ ଚାଇନାର କନ୍ଫୁସିୟସ ଚାଇନାର ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଯାହା ଶୁଣାଇଛନ୍ତି, ଯିଶୁଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କର ପାଞ୍ଚ ଶହ ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ବୁଦ୍ଧଦେବ ଭାରତବାସୀଙ୍କୁ ଯେଉଁ କଥା କହିଥିଲେ, ନିଜେ ଯିଶୁଖ୍ରୀଷ୍ଟ ସେଇଭଳି କହିଥିଲେ। ତାଙ୍କର କଥା – ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଭଲ ବ୍ୟବହାର କରି, ପରର ଦୁଃଖକୁ ଆପଣାର ଦୁଃଖ ବୋଲି ମନେକରି, ଆପଣାର ଦୁଃଖକୁ ବୃଦ୍ଧି କରି ପରକୁ ସୁଖୀ କର ଓ ଆନନ୍ଦିତ ହୁଅ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ଶିକ୍ଷା କ୍ଷେତ୍ରରେ ଛାତ୍ରୀଛାତ୍ରମାନଙ୍କ ପାଇଁ ପାଠପଢ଼ିବାର ଯେଉଁ ବୋଝ ତାହାର ଲାଘବ ନିମିତ୍ତ ବିଚାର କରୁଛନ୍ତି। ଜୀବନଯାତ୍ରାକୁ ହାଲୁକା ଭାବରେ ଆଗେଇ ନେବାକୁ ବହୁ ଯୋଜନା ନିର୍ମାଣ ଚାଲିଛି। ଭଗବାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରଦତ୍ତ ଦାନଗୁଡ଼ିକ ଭଗବାନଙ୍କ ସନ୍ତାନ ନିମିତ୍ତ ବ୍ୟବହାର କରିବାକୁ ରହିଛି।
ଜୀବନର ଆହ୍ବାନକୁ କେତେକ ସମ୍ମୁଖୀନ କରିପାରନ୍ତି ନାହିଁ। ବଞ୍ଚତ୍ବା ମରିବା ଭିତରେ ଲୋକ କାର୍ଯ୍ୟ କ୍ଷମତା ହରାଇଲେ କେବଳ ମାତ୍ର ମୁହୂର୍ତ୍ତକ ମଧ୍ୟରେ ସେ ସମସ୍ତ ଛାଡ଼ି ଚାଲିଯାଏ। ବାହାରୁ ଆଣି ବୋଝାଇ କରିବା ପୁଣି ଘରେ ନେଇ ଖଲାସ କରିବା ଏଇ ରଖିବାର ଗଣ୍ଡଗୋଳ ଭିତରେ ସମୟ ଚାଲିଯାଉଛି।
ଜୀବନଟାକୁ ଏତେ ଜୋରରେ ଜାବୁଡ଼ି ଧରୁଛୁଁ ମାତ୍ର ସେ ଚାଲିଯିବ କ’ଣ ପାଇଁ ଏହା ମଧ୍ୟ ଜଣାନାହିଁ। କରୋନା ଆସି ଘରେ ଘରେ ପଶିଯାଉଛି ଆଉ କିଛି ଶିଖାଇ ଦେଉଛି। ସେହି ଶିକ୍ଷା ଆଧ୍ୟାମତ୍ିକ ଶିକ୍ଷା। ଏଇ ପରିସ୍ଥିତିରେ ନୈତିକ ନିୟମାବଳୀ ତିଆରି କରିବା ଏବଂ ମାନିବା ହେଉଛି ମନୁଷ୍ୟର ସମସ୍ୟା। କୋଭିଡ୍-୧୯ର ଭୟ ଭିତରେ ଆଧ୍ୟାମତ୍ିକତାକୁ ଏଡ଼ାଇ ଦେଇହେବ ନାହିଁ କାରଣ ମଣିଷ ମୃତ୍ୟୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବଞ୍ଚତ୍ବାକୁ ଚାହୁଁଥିବାରୁ ସୃଷ୍ଟି ଓ ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତାଙ୍କୁ ଧ୍ୟାନ କରିବା ଦ୍ୱାର ସମସାମୟିକ ପରିସ୍ଥିତି ଶୃଙ୍ଖଳାଭିତରେ ସ୍ଥିର ହୋଇଯିବ।
ଖେଳପଡ଼ିଆରେ ଦର୍ଶକ ମଣ୍ଡଳୀ ଓ ଖେଳାଳି ଏତେତେଣେ ବୁଲିବା ସମୟରେ ସିଟି ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ଯେ ଯେଉଁ ସ୍ଥାନରେ ସ୍ଥିର ହୋଇଗଲା ଭଳି ଆମକୁ ବଞ୍ଚତ୍ବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କୋଭିଡ୍-୧୯ ସିଟିର ଶବ୍ଦ ଆମ ପାଇଁ ଏକ ଆମତ୍ ଶୃଙ୍ଖଳିତ ଶବ୍ଦ, ଯାହା ଅନ୍ତର ମଧ୍ୟରୁ ଉଦ୍ବୁଦ୍ଧି, ବାହ୍ୟ ବାଧ୍ୟତାରେ ନୁହେଁ।
ମୋ-୯୨୩୮୮୬୯୦୦୬